Achilles : Achilles był synem Peleusa, księcia tesalskiego, i pięknej Tetydy, boginki morskiej. Był herosem. Sylwetkę miał potężnie rozbudowaną, ale rysy twarzy delikatne, dziewczęce: ,,książe był tak delikatnej urody, że w sukniach panieńskich wydawał się siostrą królewien.” Jego uroda była ogromnym przeciwieństwem cech charakteru. W czasie walki był bezlitosny, okrutny i nieczuły: ,,I w pojedynkach, i w bitwie pospólnej najstraszliwszy był Achilles.” Syn Peleusa był odporny na rany, ponieważ Tetyda kąpała go w Styksie. Matka, zanurzając syna, trzymała go za piętę. I właśnie pięta Achillesa była podatna na ciosy wroga. Dlatego też: ,,wrzynał się w najgęstsze szeregi nieprzyjaciół, ranił, zabijał, przewalał się nad tłumami jak pożar, sam nieczuły na zmęczenie, nie uległy ranom.”. Czasami jednak miał chwilę słabości. Po walce i zbezczeszczeniu zwłok Hektora przyjechał ,,pod osłonom nocy” do Achillesa Priam – król Troi i ojciec bohatera trojańskiego, aby wykupić od niego zwłoki syna. ,,Achilles wzruszył się. Dwie łzy ściekły po młodych policzkach.”

Achilles był dumny, miał honor. Łamał prawa ludzkie i boskie. Wiedział, że bogowie są po jego stronie, nie miał dlatego szacunku do nikogo i niczego. Lekceważył przeciwnika, nazwał go “psem”, co świadczy o postrzeganiu siebie jako kogoś wyższego, lepszego. Był pewny siebie, nie zważał na dobro innych, zadufany w sobie, pragnął walki z Hektorem i okazania swojej wyższości i siły. Nie przejmował się życiem po śmierci.

Achilles jest dobrze zbudowanym młodzieńcem. Z pozoru jest człowiekiem spokojnym, ale na polu bitwy staje się okrutny i nie ma litości. Jest bardzo waleczny i silny. Walczył po stronie greckiego obozu.Gdy ginie jego przyjaciel Achilles pragnie zemsty. Z jednej strony jest bardzo delikatny ale zemsta za przyjaciela bierze górę. Zabija Hektora i bezcześci jego ciało.Potem jednak dokonuję się pewna przemiana, Achilles staje się litościwy. Jest to wzór antycznego Herosa

Achilles był synem Peleusa, księcia tesalskiego, i pięknej Tetydy, boginki morskiej. Był herosem. Sylwetkę miał potężnie rozbudowaną, ale rysy twarzy delikatne, dziewczęce: ,,książe był tak delikatnej urody, że w sukniach panieńskich wydawał się siostrą królewien.” Jego uroda była ogromnym przeciwieństwem cech charakteru. W czasie walki był bezlitosny, okrutny i nieczuły: ,,I w pojedynkach, i w bitwie pospólnej najstraszliwszy był Achilles.” Syn Peleusa był odporny na rany, ponieważ Tetyda kąpała go w Styksie. Matka, zanurzając syna, trzymała go za piętę. I właśnie pięta Achillesa była podatna na ciosy wroga. Dlatego też: ,,wrzynał się w najgęstsze szeregi nieprzyjaciół, ranił, zabijał, przewalał się nad tłumami jak pożar, sam nieczuły na zmęczenie, nie uległy ranom.”. Czasami jednak miał chwilę słabości. Po walce i zbezczeszczeniu zwłok Hektora przyjechał ,,pod osłonom nocy” do Achillesa Priam – król Troi i ojciec bohatera trojańskiego, aby wykupić od niego zwłoki syna. ,,Achilles wzruszył się. Dwie łzy ściekły po młodych policzkach.”

Achilles był synem Peleusa i Tetydy. Kiedy był mały matka zanurzała go w świętej rzece, aby zyskał on nieśmiertelność, lecz pięta, za którą trzymała go nie była zamaczana i stała się jedyną śmiertelną częścią ciała Achillesa. Był on piękny i miał nadludzką siłę. Gdy w czasie bitwy rzucał się na szeregi wroga oni uciekali w popłochu.

W odwagę Achillesa nie można wątpić gdyż znany był ze swej wybuchowości. Kiedy ktoś go rozgniewał stawał się niepohamowany w gniewie. Jego okrucieństwo, zarozumiałość i pycha najbardziej ujawniły się podczas walki z Hektorem kiedy to oddany ideałom przyjaźni zecielł się za zabicie jego przyjausuna.

Achilles był synem Peleusa i Tetydy. Kiedy był mały matka zanurzała go w świętej rzece, aby zyskał on nieśmiertelność, lecz pięta, za którą trzymała go nie była zamaczana i stała się jedyną śmiertelną częścią ciała Achillesa. Był on piękny i miał nadludzką siłę. Gdy w czasie bitwy rzucał się na szeregi wroga oni uciekali w popłochu.

Achilles i Hektor to dwaj główni bohaterowie ,,Iliady’’ Homera. Ten pierwszy jest synem Pelleusa i Tetydy walczącym po stronie obozu greckiego. Heros. Odporny na ból dzięki kąpielą w Styksie. Posiadał jedne czuły punkt – piętę, ponieważ za nią trzymała go rodzicielka podczas tychże kąpieli. Fakt ten wykorzystał Parys , zabijając w końcowej części ,,Iliady’’ bohatera. Hektor zaś, jest synem Priama, władcy Troi. Najodważniejszy wśród Trojan. Mąż Andromachy i ojciec Astynaksa – bardzo kochał syna i pragnął , by był tak sławny jak ojciec:

Achilles miał potężnie budowaną sylwetkę. Jego błękitne oczy, długie falujące włosy, delikatne dziewczęce rysy sprawiały, iż uważany był za jedna z córek Likomedasa, ponieważ nie wyróżniał się w ich towarzystwie. Przez Hektora został porównany do bogów:

Nosił szczerozłota zbroję wykutą przez Hefajstosa. Hektor odznaczał się atletyczną budową, Jego rysy, w przeciwieństwie do Achillesa, były o wiele bardziej męskie. Odziany był w zbroję Patroklosa i w ,, hełm wiejący kitami’’.

Był pełen pychy i pogardy dla przeciwnika. Mimo tych wszystkich agresywnych cech, jakimi okrywał się na co dzień, ukazał się również jako człowiek inteligentny i sprytny. Na uwagę zasługuje także jego zachowanie wobec króla Priama, gdy ten na kolanach błagał go o oddanie syna. Wówczas w Achillesie obudziły się dwa pozytywne uczucia: współczucie i zrozumienie:

calość : Achilles i Hektor są bohaterami eposu Homera pt. “Iliada”. Achilles był synem księcia tesalskiego, Peleusa oraz boginki morskiej Tetydy. Heros walczył po stronie Greków. Ojcem Hektora był władca Troi, Priam, natomiast matką Hekate. Hektor walczył po stronie Troi, przeciwko Achillesowi. Obydwaj mężczyźni byli bardzo młodzi i wysportowani. Achilles i Hektor byli bardzo dobrze zbudowani i silni, przez co wzbudzali podziw oraz lęk wśród nieprzyjaciół. Achilles posiadał zbroję oraz tarczę, którą Homer szczegółowo opisał. Ciało Achillesa cechowała duża odporność na ciosy, z wyjątkiem pięty, która była słabym punktem herosa. Wygląd Achillesa i Hektora spełniał normy starożytnego, bardzo wygórowanego kanonu urody.

Achilles chciał walczyć z Hektorem, gdyż chciał się zemścić za odebranie mu branki Bryzeidy oraz za śmierć przyjaciela Patroklesa. Achilles i Hektor byli bardzo odważni. Hektor początkowo odczuwał strach przed Achillesem i uciekł z pola walki, jednak ostatecznie zdecydował się stanąć twarzą w twarz z Achillesem i walczyć, mimo iż przewidywał, że przegra. Przed przystąpieniem do walki poprosił przeciwnika, aby, gdy zginie, zgodnie z tradycją oddał jego ciało ojcu. Achilles, twardy i wybuchowy, nie wzruszył się tą prośbą, wręcz przeciwnie - posypał w stronę Hektora niewybrednymi epitetami. Mimo to Hektor nie zrezygnował z pojedynku, lecz postanowił walczyć do końca. Achilles, chcąc się zemścić za swoje krzywdy, był bezlitosny. Achillesowi nie wystarczyło to, że zabił Hektora, więc zbezcześcił zwłoki przeciwnika. Priam postanowił ukorzyć się przed okrutnym herosem i poprosić go o wydanie zwłok syna. Ten czyn króla wzruszył Achillesa, który postanowił wydać ojcu zwłoki jego syna. Świadczy to jednak o jego dobrym sercu.

Achilles oraz Hektor byli postaciami tragicznymi. Byli waleczni oraz odważni. Dla obydwóch honor był sprawą niezwykle istotną. Mężczyźni pragnęli pośmiertnej sławy. Tak jak każdy człowiek, posiadali wady. Nie zawsze ich czyny były rozsądne, ale można stwierdzić, że mieli oni dobre serca.

Achilles i Hektor to jedni z głównych bohaterów fragmentu Iliady. Posiadają wiele wspólnych cech, lecz jednak w ogólnej ocenie ich charaktery pozostają bardzo różne.

Achilles, tesalski bohater, król Myrmidonów we Ftyi, był synem Peleusa i pięknej boginki morskiej Tetydy. Gdy był niemowlakiem matka wykąpała go w wodach Styksu dzięki czemu jego ciało stało się odporne na ciosy, z wyjatkiem pięty za którą go trzymała.

Jego potężna sylwetka i dorodność postawy kontrastowała z delikatnymi rysami pięknej twarzy. Heros o niezwykłym, prawie kobiecym wdzięku, ale jak najbardziej odważnej duszy, ogromnej sile i żelaznym charakterze był greckim ideałem mężczyzny,symbolem męstwa i odwagi. Jego uroda była ogromnym przeciwieństwem osobowości. W czasie walki potrafił być bezlitosny, okrutny i nieczuły. Tylko raz pozwolił sobie na chwile słabości. Po walce i zbezczeszczeniu zwłok Hektora przyjechał do Achillesa Priam – król Troi i ojciec bohatera trojańskiego, aby wykupić od niego zwłoki syna. ,,Achilles wzruszył się. Dwie łzy ściekły po młodych policzkach…”

Mniej trudny charakter miał Hektor, pierworodny syn Priama i Hekabe, mąż Andromachy, ojciec Astyanaksa. Był osobą szczerą, otwartą, choć równie waleczną jak Achilles. Hektor nie dawał się nosić emocjom. W przeciwieństwie do swego wroga zawsze potrafił trzeźwo ocenić sytuację, w której się znajdował, nie pozwalał ambicjom przekroczyć swoich możliwości.

O jego wielkim męstwie może świadczyć to, że nie uciekł przed Achillesem do królestwa, tak jak zrobiła to reszta armii. On zachował spokój i odwagę, mimo że matka i ojciec nawoływali go do powrotu. Za sprawę honoru uważał stanąć twarzą w twarz z przeciwnikiem: ,,Lecz teraz serce mi każe stanąć i zetrzeć się z tobą. Zwyciężę ciebie lub zginę.” Był prawdziwym bohaerem.

Nie da się jednoznacznie stwierdzić, który z tych wielkich osobowości zasługuje na większe uznanie. Oboje odnaczali się niebanalnymi charakterami i ogromną siłą ciała i ducha. Hektor zdobyl moją sympatie wrażliwością, Achilles wielką odwagą i uporem. Oboje mogą posłużyć jak wzory do naśladowania dla wielu pokoleń.

Achilles był synem Peleusa, księcia tesalskiego, i pięknej Tetydy, boginki morskiej. Był herosem. Sylwetkę miał potężnie rozbudowaną, ale rysy twarzy delikatne, dziewczęce: ,,książe był tak delikatnej urody, że w sukniach panieńskich wydawał się siostrą królewien.” Jego uroda była ogromnym przeciwieństwem cech charakteru. W czasie walki był bezlitosny, okrutny i nieczuły: ,,I w pojedynkach, i w bitwie pospólnej najstraszliwszy był Achilles.” Syn Peleusa był odporny na rany, ponieważ Tetyda kąpała go w Styksie. Matka, zanurzając syna, trzymała go za piętę. I właśnie pięta Achillesa była podatna na ciosy wroga. Dlatego też: ,,wrzynał się w najgęstsze szeregi nieprzyjaciół, ranił, zabijał, przewalał się nad tłumami jak pożar, sam nieczuły na zmęczenie, nie uległy ranom.”. Czasami jednak miał chwilę słabości. Po walce i zbezczeszczeniu zwłok Hektora przyjechał ,,pod osłonom nocy” do Achillesa Priam – król Troi i ojciec bohatera trojańskiego, aby wykupić od niego zwłoki syna. ,,Achilles wzruszył się. Dwie łzy ściekły po młodych policzkach.”

Hektor, syn Priama i Hekade, był również atletycznej budowy, ale miał wybitnie męskie rysy twarzy: ,,Pierwszy rzekł Hektor potężny…” Hektor, groźny przeciwnik w walce, ale szlachetny, o czym świadczy fragment ,,Iliady”: ,,Ciała ja twego nie zelżę okrutnie… …a zwłoki oddam z powrotem Achajom…” Nie uciekł przed Achillesem do królestwa, tak jak zrobiła to reszta armii. On zachował spokój i odwagę, mimo że matka i ojciec nawoływali go do powrotu. Za sprawę honoru uważał stanąć twarzą w twarz z przeciwnikiem: ,,Lecz teraz serce mi każe stanąć i zetrzeć się z tobą. Zwyciężę ciebie lub zginę.”

Reasumując rozważania na temat wyglądu zewnętrznego i cech charakteru Achillesa i Hektora należy stwierdzić, że obaj byli wojownikami szalenie odważnymi. Achilles – jako heros, pewien zwycięstwa w walce był nieczułym, bezlitosnym zabójcą. Natomiast Hektor – jako człowiek - odznaczał się szlachetnością i czułością.

Iliada” obfituje w wielu wspaniałych bohaterów o złożonych osobowościach. Przeplata się w nich miłość, nienawiść, tchórzostwo, męstwo, skromność, pycha i inne, jakże rozbieżne, cechy. Idealne przykłady postaci, które można nazwać bohaterami homeryckimi to szybkonogi Achilles i szlachetny Hektor. Czy są oni podobni? W pewnym sensie tak. Sądzę, że znajdzie się w nich więcej podobieństw niż różnic.

Zarówno Achilles, jak i Hektor to młodzi, wysportowani mężczyźni pochodzący z królewskich rodów. Swoją postawą górują nad innymi. Oboje wzbudzali podziw i strach wrogów. Wygląd ich spełniał wszystkie normy kanonów urody starożytnej Grecji. Są oni przez Homera bardzo często przyrównywani do bogów olimpijskich. W przypadku Achillesa to trafne porównanie, bowiem jest on niemal nieśmiertelny. Pięta- jedyny słaby punkt syna Pelidy, kosztowała go życie.

Bezsprzecznie obaj bohaterowie odznaczali się męstwem. Byli gotowi zginąć w obronie ukochanej ojczyzny. Nie przerażała ich liczba wrogów, ani ich umiejętności, dopóki walczyli za ważną dla siebie sprawę. Liczyli się z tym, że przeznaczone im zginąć. Mimo to, z jednakową siłą i zaciętością krzyżowali miecze w kolejnych bitwach. Jednak, trzeba pamiętać, że byli tylko ludźmi, a strach to czysto ludzkie odczucie. Hektor, syn czcigodnego Priama, miał okazję doświadczyć co on znaczy. Lęk ogarnął go w chwili, gdy zobaczył podążającego ku niemu w przerażającym szale Achillesa. Uświadomił sobie wtedy, jaki czeka go los. Zrozumiał, że musi zginąć. Bogowie zdecydowali, już o wyniku pojedynku. Jednakże w obliczu czyhającej na niego śmierci nie uciekł, tylko mężnie stawił czoła swojemu przeciwnikowi.

Duma była dla każdego z bohaterów bardzo istotna. Jako członkowie możnych rodów, cenili się wysoko. Jednak Hektor umiał przełamać swoją próżność i uszanować przeciwnika, a nawet się przed nim ukorzyć. Zdając sobie sprawę z własnej klęski powiedział: „Na twą zaklinam cię duszę, kolana i twoich rodziców- Nie daj, by psy mnie szarpały pod okrętami Achajów…” Natomiast Achilles miał o sobie bardzo wysokie mniemanie. Wywyższał się, drażniąc tym nie tylko wrogów, ale też swych rodaków. Był przekonany bowiem o swojej nieśmiertelności i wiecznych triumfach. Można go z całą odpowiedzialnością nazwać pyszałkiem. Nie miał w sobie nic z rycerskości księcia Troi. Wykazywał brak szacunku dla wroga Z jego ust można było usłyszeć jedynie obelgi w stosunku do nieprzyjaciela: „Psie, ty mi moich rodziców ani mych kolan nie tykaj! Dusza wzburzona i gniewna mnie skłania, aby w kawały ciebie porąbać i żywcem żreć za to, coś mi uczynił.” Odznaczał się bezwzględnością i bezkompromisowością. Nie zdobył się na wysłuchanie pokornej prośby wroga w obliczu śmierci i zhańbił jego ciało, występując przy tym przeciw świętym boskim prawom. Myślał, że takie zachowanie pozwoli mu pomścić przyjaciela, którego dusza dostąpi dopiero wówczas ukojenia

Achilles i Hektor mieli jednak wspólną cechę. Obaj pragnęli sławy i to ich w gruncie rzeczy zgubiło. Szli oni na wojnę z przekonaniem, iż dokonają czynów, które ich unieśmiertelnią. W tym celu byli gotowi zrobić wszystko, a nawet oddać życie. Chorobliwe pożądanie rozgłosu i chwały towarzyszyło szczególnie boskiemu Achillowi. Widoczne to jest bardzo dobrze w scenie pogoni za Hektorem. Syn Pelidy rozkazał swemu wojsku, by „nikt nie śmiał w Hektora miotać ostrymi strzałami-By go ktoś w sławie nie ubiegł, by nie był w zwycięstwie drugi.” Jednak sława ważna była też, choć w mniejszym stopniu, dla księcia trojańskiego. Podczas pojedynku wyrzekł takie słowa „A teraz dosięgła mnie Mojra. Jednak nie padnę bez walki, w śmierć nie odejdę bez sławy, Dzieła wielkiego dokonam, pozostanę w pamięci potomnych.”

Syn Pelidy odznaczał się także paroma innymi niezbyt chlubnymi cechami. Wszyscy Achajowie dobrze znali jego upór i mściwość. Z powodu oddalenia jego branki Bryzeidy przez Agamemnona, zaprzestał potyczek z wrogiem. Urażona została jego godność. Achilles zapowiedział, że tylko przeprosiny sprawią, że powróci do walki. Nikt nie zdołał przekonać go o skutkach tego lekkomyślnego czynu. Trwał w swoim uporze do momentu śmierci przyjaciela- Patroklosa. Wtedy też przepełniony nienawiścią i chęcią zemsty, ruszył do ataku. W niepojętym szale pustoszył szeregi nieprzyjaciela. Jednak prawdziwej zemsty, w jego mniemaniu, jeszcze nie dokonał. Miała się ona dopełnić z chwilą śmierci Hektora. Większość działań szybkonogiego Achilla była pochopna, powodowana impulsem. Właśnie dlatego, widząc skutki, często później ich żałował. Patriotyzm to jedna z najbardziej widocznych cech Hektora. Ojczyzna stała się dla niego główną wartością. Choć niekiedy odczuwał strach, to mimo wszystko gotów był ponieść dla niej największą ofiarę- śmierć. Kierował się dewizą, że „Jedna jest wróżba najlepsza: to walczyć w obronie ojczyzny”. Wzbudzał wśród Trojan swoją postawą podziw i powszechny szacunek.

Mimo wszystkich opisanych wcześniej wad, syn Pelidy nie był do gruntu złym i zapalczywym człowiekiem. Posiadał też wiele zalet. Homer, bowiem obdarzał bohaterów swoich eposów bardzo skomplikowanymi osobowościami. Bogom podobny Achilles posiadał w gruncie rzeczy dobre serce. Odznaczał się lojalnością wobec swoich rodaków. Obwiniał się o śmierć Patroklosa. Twierdził, że to przez jego dumę zginął tak bliski mu przyjaciel. Postanowił go pomścić i wyprawił na jego cześć igrzyska. Stać go było na współczucie i szlachetność. Mimo wielkiej nienawiści w stosunku do Hektora, oddał jego zwłoki ojcu. Priam sam przyszedł do obozu wroga błagając Achilla o uszanowanie świętych praw boskich. Ten, widząc rozpacz, ale też odwagę starca przełamał swój gniew i spełnił jego prośbę. Miłość ojcowska przemawiająca przez władcę Ilionu przypomniała mu o własnym, zapewne wyczekującym go, rodzicu. Zatwardziałe serce bohatera „zmiękło” na myśl o rodzinie.- „…i ojca wspomnienie w Achaju żałość obudziła. Wziął za rękę starca swą dłonią, odsunął lekko do siebie. Obu wspomnienia objęły. Ten-przypomniał Hektora, Wrogów pogromcę- i płakał u nóg boskiego Achilla. Tamten o ojcu rozmyślał i utraconym Patroklu, łzy wylewając.”

Achillesa i Hektora łączy jeszcze jedna cecha. Możemy ich obu nazwać bohaterami tragicznymi, których działania są skazane na niepowodzenie. Syn Priama wiedział, bowiem walcząc z Achajem, że bogowie wyznaczyli triumfatora pojedynku. Wiedział o czyhającej na niego śmierci. Natomiast Achilles znalazł się w wyniku swoich czynów „w pułapce bez wyjścia”. Nigdy tak naprawdę nie mógł swobodnie wybierać, robił to co powszechnie uważano za słuszne. Jak wielu innych bohaterów epopei starożytnego pieśniarza, on też nie umknął przed fatum, przeznaczeniem zapisanym w gwiazdach.

Niełatwo porównać i ocenić dwie tak skomplikowane osobowości, ludzkie charaktery. Na pierwszy rzut oka wydają się zupełnie inni. Jednak po bliższym poznaniu ich cech oraz zachowań stwierdzam, że są bardzo podobni. Moim zdaniem Achilles i Hektor wyznawali podobny system wartości. Poszli na wojnę z tych samych powodów. Walczyli, aby obronić ojczyznę, uzyskać ponadczasową sławę, sprawdzić własne umiejętności i przeżyć przygodę. Mieli też wiele zbieżnych cech, takich jak męstwo, duma, patriotyzm, czy lojalność. Choć nie zawsze postępowali rozsądnie i szlachetnie, byli w gruncie rzeczy dobrymi ludźmi. Na pewno nie stanowili ideałów. Jednak właśnie to czyni ich tak realnymi, a epos Homera nadal aktualnym i chętnie czytanym.

Achilles i Hektor są najdzielniejszymi herosami z dwóch walczących ze sobą obozów: Greków i Trojańczyków. Achilles jest synem Peleusa i boginki Tetydy. Jest najwaleczniejszym i najsilniejszym z Greków. Nadludzką siłę zawdzięcza swojej matce, Tetydzie, która, gdy był niemowlęciem, zanurzyła całe jego ciało w Styksie. Zanurzając go w rzece trzymała go za piętę, stąd jest to jedyny słaby punkt Achillesa. Hektor nie mógł poszczycić się boskim pochodzeniem, był za to synem króla. Obaj herosi słynęli z niezwykłego męstwa, piękna, siły i waleczności. Obaj wspaniale walczyli, każdy w obronie swojej ojczyzny, każdy z nich gotów oddać za nią życie.

• klp.pl bez reklam, 30 dni tylko 1,23 zł. Zamów teraz!

Mimo nadludzkiej siły, wspaniałej muskulatury i niemożności zranienia go Achilles twarz ma piękną, delikatną, prawie dziewczęcą. Hektor zaś był bardzo męski, dobrze zbudowany.

Achilles słynie ze swojego gniewu, uporu, porywczości i zapalczywości. Najpierw wszedł w konflikt z Agamemnonem, który zabrał mu jego brankę Bryzeidę i urażony dumą postanowił nie uczestniczyć w walkach z Trojańczykami, a nawet skłonił przez matkę Tetydę Zeusa, aby im pomógł. Widać w jego postępowaniu zbytnią pewność siebie i butę. Achilles uważał się za lepszego od innych, szczycił się swoimi możliwościami. Nie był w stanie zrezygnować ze swojego gniewu, z osobistej urazy, dla dobra państwa. Trwał w swym postanowieniu bardzo długo, aż do momentu śmierci swego przyjaciela Patroklesa. To wydarzenie wytrąciło go zupełnie z równowagi, jego gniew był nie do opanowania. Podczas pojedynku z Hektorem, zabójcą swojego przyjaciela, nie okazał wrogowi ani krztyny litości. Mimo próśb Trojańczyka, aby ten nie bezcześcił jego ciała, Achilles z satysfakcją przebija jego kostki, przywiązuje do rydwanu i na oczach zrozpaczonego Priama obwozi dookoła murów miasta. Jest Achilles więc osobą nieopanowaną, mściwą i okrutną.

Hektor jest osobą zdecydowanie bardziej opanowaną niż jego przeciwnik. Stara się nie ulegać emocjom i postępować rozważnie, opanowywać w sobie nienawiść do przeciwników. Mimo że wiedział, jak ogromne niebezpieczeństwo grozi mu podczas pojedynku z Achillesem, postanowił walczyć z nim w momencie, gdy wszyscy inni żołnierze uciekli do miasta. W swoim postępowaniu cechuje się więc honorem i odwagą. Hektor jest również bardzo przywiązany do rodziny – wzruszająca jest scena, w której żegna się ze swoją żoną Andromachą i ich synkiem.

Achilles i Hektor to dwaj główni bohaterowie epopei Homera, ,,Iliady".

Zarówno jeden i drugi jest najdzielniejszym wojownikiem w swoim kraju. Achilles walczy po stronie Greków, a Hektor , jako syn króla Troi Priama walczy oczywiście po stronie Trojan.

Achilles jest synem pięknej boginki morskiej Tetydy i księcia Peleusza.

Kiedy był niemowlęciem matka wykąpała go w Styksie, dlatego nikt nie mógł go zranić , jego całe ciało było odporne na wszelkie rany. Jedynym miejscem, które nie było zabezpieczone była jego pięta, za która trzymała go matka podczas tej niezwykłej kąpieli.

Postanawia walczyć w wojnie po stronie Greków, gdyż Odys przekonuje go , ze może zyskać na niej wielką sławę i miano najlepszego wojownika.

Pragnie uznania i poklasku, wie, jak ważny jest dla Greków dlatego nie chce się nikomu podporządkować.

Jest niezwykle dumny , gdy Agamemnon odbiera mu jego brankę , obraza się na wszystkich Greków i postanawia się na nich zemścić. Jego urażona duma każe mu poprosić matkę , aby ubłagała bezstronnego Zeusa, aby przechylił szale zwycięstwa na stronę Trojan.

Achilles walczy albo dla zdobycia sławy, albo ze złości . Kiedy Hektor zabija w pojedynku jego przyjaciela Patroklesa postanawia za wszelką cenę się na nim zemścić.

Traktuje to , jako sprawę osobistą, a nie normalną kolej działań wojennych.

Hektor walczy z obowiązku, musi bronić swojej ojczyzny, choć ma świadomość , że sprawa o którą walczą nie jest tego warta. Przez bezmyślność brata gród , w którym mieszka rodzina i poddani jest zagrożony, a on musi stanąć w jego obronie. Hektor jest o wiele rozsądniejszy i opanowany od zapalczywego i impulsywnego Achillesa.

Ma kochającą żonę, Andromachę, mimo to musi zrezygnować ze szczęścia u jej boku i wypełnić patriotyczny obowiązek. Nie ma w nim tyle nienawiści , co w zawziętym Achillesie, który jest bezwzględny w imię swojej urażonej dumy i zranionych uczuć przyjacielskich.

Hektor ginie z rąk Achillesa, przed śmiercią nie unosi się dumą , ale prosi przeciwnika, aby wydał jego ciało rodzinie, jednak Achilles jest zbyt rozgniewany , aby zgodzić się, na honorowe spełnienie tej prośby.

Bezwzględnie napawa się bólem bliskich Hektora , przywiązując jego ciało do swego rydwanu i włócząc je dookoła murów Troi.Nie ma poszanowania wobec zmarłych.

Jednak kiedy przychodzi do niego Priam i błaga , aby mu wydał zwłoki syna , pokazuje swoja ludzka twarz i lituje się nad cierpieniem starca.

Achilles także ginie w wojnie trojańskiej, z ręki Parysa, który swoją strzałą trafia w piętę bohatera.

Losy Hektora i Achillesa były zaznaczone przez przeznaczenie , ich śmierć w młodym wieku była im pisana, nie mogli zmienić swej doli.

Głównymi bohaterami „Iliady” Homera są Achilles i Hektor. Pierwszy z nich był synem bogini morskiej Tetydy i śmiertelnika Peleusa , drugi zaś wywodził się z rodu Priama – króla starożytnej Troi.

Obaj mężczyźni (w czasie trwania akcji utworu ) byli młodzi .Posiadali wysoko rozwiniętą tężyznę fizyczną , ich ciała były wygimnastykowane i umięśnione . Poza tym ,w homeryckim dziele , nierozłącznym elementem wyglądu zewnętrznego Achillesa był opis jego – kunsztownie wykonanej – zbroi , która zapewne dodawała powagi jego twarzy o niezwykle delikatnych , dziewczęcych wręcz , rysach . Nasi bohaterowie różnili się od siebie charakterami i osobowościami . Kontrast ten jest szczególnie widoczny w pieśni XXII , podczas ich słynnego pojedynku.

Już w wersie 158 Homer napisał :”Przodem uciekał szlachetny , lecz gonił go potężniejszy” dając nam – w ten sposób – pewne wyobrażenie o wewnętrznym obliczu Achillesa i Hektora. Jeszcze wcześniej ,bo w wersach 38-45 , przez usta starego Priama autor surowo i negatywnie ocenił syna Tetydy , który był pozbawionym skrupułów i litości okrutnikiem . Różnił się on od Trojańczyka pewnością siebie. To Achilles dyktował warunki , nie zgodził się na propozycję wahającego się Hektora (w.261 -72), którego niezdecydowanie wynikało ze świadomości przewagi przeciwnika (w.124-5) i zdolności do samokrytyki (w.105-6) , której brakowało „temu drugiemu”.

Hektor zdawał sobie sprawę z tego ,jak wiele ofiar pochłonęła wojna. Charakteryzujące go :patriotyzm i szlachetność , kazały mu stanąć do tej , z góry przegranej, walki .Także poczucie odpowiedzialności za rodaków ; którzy poświęcając swe rodziny – zginęli dla kraju; dodawało mu odwagi. On – sam silnie związany z rodzicami – być może usprawiedliwiając wyrzuty sumienia , stanął do pojedynku. Może chciał w ten sposób zjednoczyć się z poległymi poddanymi , bo cóż więcej mógł dla nich zrobić ? Achilles nie kierował się tak podniosłymi przesłankami. Wmówił sobie ,że walczy za Partoklosa. Jednak jego despotyczna nienawiść , choleryczna zawziętość i nieposkromiony, dziki gniew (w.312-3) były spowodowane czym innym – żądzą sławy ,która zaślepia rozum .Hektor , co prawda, też chciał odejść w promieniach chwały (w.304-5), ale nie można traktować ich pod tym względem jednakowo. To nie duma bowiem nie pozwalała „wybrankowi bogów” na kompromis ; zabraniało mu tego wyrafinowanie!

W stosunku do przeciwnika Achilles był bezlitosny, zdawać by się mogło ,że „w jego piersi bije serce z żelaza”. Potomek morskiej bogini i Peleusa nie odczuwał respektu przed Hektorem , zwyczajnie go nie szanował (w.345-54). Po wygranej walce niewybaczalnie go znieważył (w.395-403).Przeciwnie Hektor – bał się wroga , drżał na jego widok; był odważny, lecz świadomy swej słabości .Wiedział , że nie wygra z bogami ,którzy zapominając o nim (hojnym ofiarodawcy) , opowiedzieli się za Pelidą ; realnie oceniał swoje szanse. Według mnie, Achilles był postacią negatywną. Nie mogę powiedzieć o nim ,iż był silny, ponieważ dawał rządzić sobą emocjom. Nie mogę również nazwać go prawdziwym mężczyzną ani stuprocentowym żołnierzem, gdyż uważam ,iż nawet oni kiedyś płaczą, przeżywają zło i niesprawiedliwość (innymi słowy :mają uczucia). Ponadto myślę ,że ten bohater „Iliady” zawsze wybierał najprostsze wyjście z sytuacji – liczył na pomoc Dzeusa; zabijał z zimną krwią , zamiast dyplomatycznie uniknąć śmierci swojej i cudzej.

Jestem skłonna nawet zaryzykować twierdzenie ,iż żądny sławy Achilles celowo posłał Partoklosa na wojnę, przewidując tego skutek. Chciał mieć pretekst do walki z Hektorem jako obrońca honoru przyjaciela. Wiedział przecież ,że mając za sobą poparcie „najwyższej instancji” nie może przegrać . To dlatego zdenerwowały go tak słowa Hektora , który brał jako ewentualność jego śmierć. Z kolei sprzymierzeniec Trojan – moim zdaniem- zasługuje na miano prawdziwego bohatera, nie tylko ze względu na siłę swoich mięśni , ale przede wszystkim z powodu rozumu, szlachetnego serca oraz pięknego charakteru . Uważam, że gdyby nie boskie pochodzenie niegodziwego Pelidy , to Hektor święciłby triumf i przede wszystkim by żył !