W pierwszym utworze Juliana Tuwima “Poezja” podmiot liryczny opowiada o szaleńczym planie w którym przedstawia swoje poglądy dotyczące poezji. Uważa on, iż cechować się powinna romantycznością, której brakuje w ówczesnym świecie. Osoba mówiąca w wierszu podkreśla, że nie należy zapominać o wielkich bohaterach. Poezja musi być prawdziwa, autentyczna, odzwierciedlać uczucia autora, skrajne emocje wywołują wielkie, gwałtowne zmiany u czytelnika. Poeta nie może być dyktatorem, narzucającym swe przywództwo. Podmiot liryczny pragnie, by dzieła były powszechnie zrozumiałe, pisanie w taki sposób, aby czytelnik z każdej sfery mógł zinterpretować utwór. Osoba mówiąca w wierszu nie chce ważyć uczuć, wydarzeń. Każde z nich wnosi bardzo wiele do twórczości. W życiu emocje, zdarzenia wpływają w mniejszym stopniu, czy większym stopniu na człowieka, podmiot liryczny uważa, że wszystko to jest równo cenne i chce by poezja tego nie szufladkowała. Podmiot liryczny nawołuje czytelników, by poznali jego świat (cytat: “Chodźcie, chodźcie!”), w którym jest miłość, szaleństwo radości , muzyka oraz śpiewy. Według niego właśnie taka powinna być poezja, prawdziwa, nawiązująca do romantyzmu, wychwalająca każdego bohatera, zarówno antycznego jak i współczesnego, o którego dziś tak trudno. Kolejny utwór Juliana Tuwima “Ranyjulek” obrazuje sielankowe, beztroskie życie. Podmiot liryczny wylicza swe czyny, które dokonał po zażyciu alkoholu, dzięki trunkowi jest w stanie zrobić to, czego mu nie wolno lub nie przystoi. Nie liczy się dla niego nic więcej jak tylko zawsze mieć dostęp do używki. Może nawet przywdziewać stare, zniszczone ubrania. Liczy się tylko to, że jest szczęśliwy i radosny. W obu utworach podmiotem lirycznym jest mężczyzna. W “Poezji” osoba mówiąca w wierszu ma żal, że wielcy bohaterowie odeszli w niepamięć. Uważa, iż dawny sposób pisania musi zostać zreformowany, gdyż stałe stare rekwizyty, którymi się posługuje nie zaciekawią czytelników. Teraz przyszła pora na nowatorski sposób. Człowiek skuty myślą, słowem, któremu przypisany odgórnie jest wyrok, pragnie wykazać prawdziwe swoje oblicze w czynie. Oba te utwory łączy to, że podmiot liryczny potrzebuje alkoholu, by móc przeżyć radość. W wierszu “Ranyjulek” stan upojenia jest ucieczką od braku wolności, narzuconej formy. Podmiot liryczny buntuje się, czego przykładem są gwizdy, przekleństwa, hałasowanie, noszenie dziurawego kapelusza z liliami, co nie przystoi mężczyźnie, ba nikomu tego nie wolno. Osoba mówiąca w utworze pragnie chodzić w dowolne miejsca, włóczyć się i spotykać z przypadkowymi osobami, które żyją podobnie. Sposób jego przemieszczania też jest specyficzny, idzie obijając się o słupy, ściany, rynsztok. Podsumowując, Julien Tuwim w tych dwóch wierszach ukazał pogląd podmiotu lirycznego na temat poezji.