Państwo młodzi są przedstawicielami różnych grup społecznych. Lucjan Rydel, krakowski poeta, zafascynowany życiem na wsi żeni się z bronowicką chłopką. Pan Młody widzi w żonie tylko jej powierzchowność. Mówi do niej: „Jak Cię widzę z tą koroną, z tą koroną świecidełek, w tym rozmaitym gorsecie, jak lalkę dobytą z pudełek w Sukiennicach”. Te słowa ukazują stosunek Rydla do żony, który widzi w niej tylko piękną lalkę. Pan Młody dużo mówi o swoich uczuciach do żony, jednakże niespecjalnie interesuje go co myśli ona. Jadwiga zaś jest osobą realnie myślącą, nie buja w obłokach i na gorące wyznania miłości męża, odpowiada krótko i zbywająco. W dramacie przedstawiony jest również totalny brak znajomości realiów panujących na wsi przez Pana Młodego i resztą inteligencji. Lucjan Rydel mówi do żony, gdy ta skarży się na za ciasne buty, bo je zdjęła i tańczyła boso. Jadwiga odpowiada krótko „Trzeba być w butach na weselu”. Innym przykładem zderzenia dwóch grup społecznych są rozmowy Radczyni (Antoniny Domańskiej), typowej mieszczanki i inteligentki z prostą chłopką- Kliminą. Radczyni już na samym początku rozmowy z Kliminą zdradza swoją niewiedzę dotyczącą wiejskich realiów życia. Pyta chłopkę: „Cóż ta, gosposiu, na roli? Czyście sobie już posiali?”. W rozmowach Pań widać dużą przepaść komunikacyjną. Radczyni stara się pokazać swoją wyższość i różnicę klasową. Kobieta nie widzi możliwości porozumienia pomiędzy chłopstwem, a inteligencją. Mówi „Wyście sobie, a my sobie. Każdy sobie rzepkę skrobie”.