Wiele dzieł powstało w epoce romantyzmu, miały więcej lub mniej wspólnego. Każde zaś mówiło o wielkiej miłości głównej postaci – bohatera romantycznego. Dziś opiszę trzy różne jego wcielenia. Bohater werteryczny – który wziął początek i nazwę od bohatera powieści Goethego ,,Cierpienia młodego Wertera” Młody Werter jest bardzo ciekawą postacią. Z jednej strony jest idealistą – stwarza idealny obraz swojej miłości Lotty, kocha swoje wyobrażenie o niej a wręcz sakralizuje ją ,,Modlę się już tylko do niej” ,,Świętą mi jest” Werter kieruje się uczuciem, jego miłość jest silna, przejmując, nie potrafi obejść się bez swojej ukochanej " Lotta!, Lotta! - I koniec ze mną!. Zmysły me plączą się. Już od tygodnia jestem bez przytomności. Oczy moje są pełne łez". Zaś z drugiej strony jest buntownikiem, nie godzi się na to, że jego ukochana jest z innym, a to uczucie doprowadza go do samobójstwa. Jest wrażliwy, bardzo często się wzrusza, uwielbia przyrodę i ona przynosi mu spokój " gdzie miła dolina dymi w koło mnie, a wysokie słońce spoczywa na powierzchni nieprzeniknionego lasu i tylko pojedyncze promienie wkradają się do wnętrza świątnicy". Jednak nawet przyroda nie może mu dać ukojenia, przeżywa swoje cierpienia samotnie, staje się niewolnikiem miłości. W końcu gdy uczucie jest już nie do wytrzymania całuje Lottę, a potem popełnia samobójstwo. Głównym bohaterem IV części dziadów A. Mickiewicza jest Gustaw -Pustelnik. Żyje on marzeniami ,,Bujałem po zmyślonych od poetów niebie” i poszukuje boskiej kochanki ,,Szukałem ach szukałem tej boskiej kochanki” Poszukuje je dlatego, że uważa iż dwie dusze są sobie przeznaczone, ale nie mogą się one spotkać na ziemi ,,Złączy się znowu jedność, dusza z duszą zleje” Gustaw przeżywa nieszczęśliwą miłość, gdyż jego ukochana porzuca go dla innego mężczyzny, on zrozpaczony próbuje popełnić samobójstwo. Jest to najgorszy grzech i czeka go wieczne potępienie, jednak w rozmowie z księdzem wspomina od o trzech rodzajach śmierci . ,,Jedna śmierć jest pospolita, śmiercią tą starzec. Kobieta” ,,Ale jest straszniejsza druga, bo nie umarza od razu, powolna bolesna, długa, śmierć ta dwie społem osoby ugodzi” ,,Jeszcze rodzaj śmierci trzeci śmierć wieczna, jak Pismo mówi biada, biada człowiekowi, którego ta śmierć zabierze” Gustaw mówi, że jego spotkała ta druga śmierć, gdyż rozdzielono go z ukochaną. Przez co odsuwa się od świata, nie mogąc się z tym pogodzić, chce być ze swoją miłością, ale nie może i to właśnie to skłoniło go do próby popełnienia samobójstwa. Po niej próbuje na nowo odnaleźć sens życia. Przechodzi głęboką metamorfozę: z pogrążonego we własnym cierpieniu, zamkniętego na świat samotnika przeistacza się w wojownika który działa dla dobra ogółu. Przemianę te pieczętuje napis na ścianie więziennej ,,Umarł Gustaw, narodził się Konrad” Konrad z III części dziadów niczym nie przypomina Gustawa z części IV . Jest on indywidualistą, nawet w obecności znajomych pozostaje samotnikiem ,,śpiewam samemu sobie” Czuje się wyobcowany i uważa że nikt nie potrafi go zrozumieć ,, Z drżenia ziemi czyż ludzie głąb nurtów dociekę, Gdzie pędzie, czy się domyślą”Konrad jest poetą o wielkiej potędze ,, Ja mistrz. Ja mistrz wyciągam dłonie. Wyciągam aż w niebiosa i kładę me dłonie na gwiazdach jak na szklannych harmonikach kręgach” Pogardza dotychczas żyjącymi poetami, jest dumny ze swojej twórczości,, Depce was wszyscy poeci, wszyscy mędrcy i proroki których wielbił świat szeroki” Bojownik sprawy narodowej wierzy, że jako poeta ma specjalne prawa, przemawia w imieniu ojczyzny i narodu, twierdzi, że jest “na ziemi sercem z wielkim ludem zbratan”. Jawi się nam jako Prometeusz, tytan, a władza jest mu potrzebna nie na własny użytek, ale po to by dźwignąć ojczyznę i zdziwić świat. Swój bunt obraca przeciw Bogu, któremu zarzuca obojętność wobec cierpień swych rodaków, czuje się odpowiedzialny za losy ojczyzny, uważając nawet “Ja i ojczyzna to jedno”. Czuje się tak silny jak On, pragnie władać zjawiskami przyrody, duszami ludzkimi ,,Daj mi rząd dusz” Ostatecznie jednak jego pycha i bluźnierstwa przeciw Bogu doprowadzają go do klęski. Bohater romantyczny musiał cierpieć dla miłości, jego miłość była niedostępna i zawsze kończyło się to źle dla ów postaci. Tak można by pokrótce opisać bohatera romantycznego. Wyjątkiem jest Konrad z III części dziadów, on jako swą miłość obiera ojczyznę, chce dla niej jak najlepiej, chce ją wyzwolić i zrobiłby dla niej wszystko, jest poeotą-wieszczem. Gustaw z IV części umiera już za życia dlatego, że jego ukochana go porzuciła kieruje się emocjami, raz ją kocha, raz nienawidzi, ale zrobiłby dla niej wszystko. Werter zaś żyje w swoim cierpieniu, kocha swoją Lottę do tego stopnia, że dla jej szczęścia popełnia samobójstwo, choć sam też nie mógł znieść swojego cierpienia. Bohater romantyczny jest bohaterem nieszczęśliwym i cierpiącym, poświęcającym wszystko dla ukochanej, wrażliwym i romantycznym.