Tadeusz Borowski należał do pokolenia kolumbów. Został w 43 r. aresztowany i uwięziony w obozie w Oświecimiu. Tuż po wojnie ukazał się tom opowiadań Borowskiego. Miejscem akcji jest Warszawa. wydarzenia rozgrywają w czasie okupacji podczas II Wojny Światowej. Rzeczywistość wojenna jest przerażająca. Nie ma mowy o bohaterstwie i poświęceniu. Wszyscy oszukują. Narracja jest pierwszoosobowa. Narrator jest jednocześnie bohaterem. Tadeusz ma dzieła Platona, suszy swój tomik wierszy, ma ukochaną Marię, studiuje na tajnych kompletach UW polonistykę. Z drugiej strony jest magazynierem i stróżem nocnym w składzie budowlanym. W swoich relacjach z kierownikiem chwali się, że umie kombinować i oszukiwać. Pędzi bimber i go sprzedaje. Oszukuje właściciela przez złe księgowanie. Taka kreacja bohatera jest gestem romantycznym. Jeżeli naród został upodlony, człowiek jest bezradny wobec świata. Z jednej strony obrona przed złem poprzez cynizm i ironię, drugiej strony bezradność. Obraz powszedniego dnia szokuje czytelnika. Najważniejsze jest, jak zarobić. Wcale nikt nie przejmuje się ludźmi w getcie. Opowiadanie to, to wstęp do piekła. Świat przedstawiony wskazuje na klęskę wartości. Wiara w wartości to rzecz śmieszna. Cały świat jest taki sam jak obóz.