Bogom podobny Achilles, był niemal nieśmiertelny. Był też potomkiem Peleseusza i przeuroczej boginki Tetydy, która ekscytowała swoją nieziemską urodą. Dlatego też młodzieniec odznaczał się niezwykłym wyglądem, aczkolwiek cechowały go dziewczęce wręcz rysy twarzy, które podkreślały długie blond loki. Bohater był wyjątkowo silny, wysportowany, intrygowała wszystkich jego zręczność, szybkość i zwinność. Uznawany był za najpilniejszego i najwaleczniejszego z Greków. Gdy był niemowlęciem kąpany był przez matkę w rzece Styks , co zapewniło mu nieśmiertelność i siłę. Woda ta miała cudowne właściwości, goiła rany i uodparniała na strzały. Matka podczas zanurzania go w cudownej wodzie trzymała chłopca za piętę, dlatego była ona jego słabym punktem. Zobrazowany został jako porywczy, dumny, bezlitosny oraz okrutny wojownik. Natomiast drugi bohater Hektor nie mógł pochwalić się boskim pochodzeniem. Był najstarszym synem Priama i Hekabe. Miał żonę Andromachę i synka Astyamaksa, był do nich szczególnie przywiązany. Bohater odznaczał się ogromną siłą i doświadczeniem w walce, właśnie dzięki tym uzdolnieniom był sławą i dumą Troi. Obaj Herosi byli młodymi, wzbudzającymi podziw a nawet strach bogów olimpijskich. Pochodzący z królewskich rodów mężczyźni odznaczali się szczególnym męstwem oraz poświęceniem dla ojczyzny. Słynęli z niezwykłego piękna, siły, waleczności i męstwa. Obaj wyznaczali podobny system wartości byli oni żądni władzy, zawsze w ich podświadomości tliła się cicha nadzieja zwycięstwa. Tak jeden jak drugi pochodzili z mężnych rodów - toteż bardzo wysoko się cenili. Bardzo istotna była dla nich duma, żaden z nich nie dopuszczał się tchórzostwa. Herosów nazwać można bohaterami tragicznymi. Liczyli się z tym, ze przeznaczone jest im zginąć. Hektor, mimo, iż był wielkim śmiałkiem, również wiedział co to strach i wątpliwości. Doskonałym przykładem na to jest ucieczka przed Achillesem wywołana lękiem przed śmiercią. W tym momencie zaznaczyć trzeba, że strach to czysto ludzkie odczucie, bohater zareagował , więc instynktownie. Jednak Hektor w pewnym momencie umiał pokonać swoją bezsilność . Zwyciężył nad swoimi słabościami, strachem i trwogą, która mu ciążyła. Mimo ogarniających go sprzecznych odczuć, pokonał swoje słabości. Stawił czoło rozgoryczonemu, ziejącemu nienawiścią i żalem Achillesowi. Zbroja i broń bohatera wzbudzała w Hektorze podziw a zarazem strach. Achillesa w walce wspierała bogini Atena, której słowa podkreślały rangę wojownika “o bogumiły Achilllu”. Rozłoszczony Achilles w bezpośrednim starciu trafia Hektora dzidą. Po śmiertelnym zranieniu przeciwnika Achilles począł wznosić się pychą. Gardził konającym Hektorem i zadowolony ze swojego czynu zaczął obrzucać go obelgami, kpić z niego, naśmiewać się.