1.Co rozumiesz przez pojęcie sytuacji kryzysowej, wymień systemy wchodzące w skład infrastruktury krytycznej Sytuacja kryzysowa to zazwyczaj niespodzie­wane i niepożądane zdarzenie lub seria wydarzeń, które mogą stanowić istotne zagrożenie dla pozycji oraz stabilności organizacji, której dotyczą. Zagrożenie – obok czynników ekonomicznych i organizacyj­nych – może mieć negatywne znaczenie dla relacji z otoczeniem. Dlatego też wczesna identy­fikacja oraz umiejętne zarządzanie sytuacją kryzysową w momencie jej wystąpienia pozwala na utrzymanie pozycji. Sprawne rozwiązywanie problemów w sytuacji kryzysowej będzie dla otoczenia dowodem mądrości oraz stabilnej pozycji organizacji. Infrastruktura krytyczna obejmuje systemy: • zaopatrzenia w energię, surowce energetyczne i paliwa, • łączności • sieci teleinformatycznych, • finansowe, • zaopatrzenia w żywność • zaopatrzenia w wodę, • ochrony zdrowia, • transportowe, • ratownicze, • zapewniające ciągłość działania administracji publicznej, • produkcji, składowania, przechowywania i stosowania substancji chemicznych i promieniotwórczych, w tym rurociągi substancji niebezpiecznych. 2.Przedstaw kierowanie zabezpieczeniem logistycznym na poziomie gminy i powiatu Kompetencje starostów, a w szczególności przekazanie im prawnie zwierzchnictwa nad służbami, inspekcjami i strażami, obligowało do podjęcia kroków w celu stworzenia powiatowego systemu zarządzania w sytuacjach kryzysowych. W prawdzie jest to przedsięwzięcie trudne, gdyż autonomiczne interesy służb trudno się podporządkowuje wspólnemu celowi, jednak odpowiedzialność za bezpieczeństwo organu samorządowego o charakterze administracji ogólnej powinno być gwarancją skutecznej realizacji tego zadania. Społeczności lokalne były dotąd zapewniane, że są chronione różnymi systemami, których pozorność obnażyła powódź w 1997 r. Stworzony aktualnie system zarządzania w sytuacjach kryzysowych umożliwia pełne wykorzystanie sił i środków będących w dyspozycji społeczeństwa jeśli zajdzie taka potrzeba przy prowadzeniu akcji ratunkowych ratowniczych. System ten powinien być oparty na wspólnej organizacji, technologii i procedurach. Na szczeblu powiatu za zarządzanie kryzysowe odpowiada starosta, który swoje zadania w tym zakresie realizuje przy pomocy powołanego Powiatowego Zespołu Zarządzania Kryzysowego(PZZ K). W jego skład obok starosty wchodzą osoby powołane przez starostę a zatrudnione w starostwie powiatowym, powiatowych jednostkach organizacyjnych lub jednostkach organizacyjnych stanowiących aparat pomocniczy kierowników zespolonych służb, inspekcji i straży powiatowych, przedstawicieli społecznych organizacji ratowniczych. D o zadań w zakresie zarządzania kryzysowego na szczeblu powiatu należy: • kierowanie monitorowaniem, planowaniem, reagowaniem i usuwaniem skutków zagrożeń na obszarze powiatu; • planowanie cywilne, w tym w szczególności:

• opracowanie powiatowego planu reagowania kryzysowego i przedłożenie go do zatwierdzenia wojewodzie;
• realizacja wytycznych i zaleceń do powiatowych planów reagowania kryzysowego;
• wydawanie gminom wytycznych do gminnego planu reagowania kryzysowego;
• zatwierdzanie gminnych planów reagowania kryzysowego; • organizowanie i prowadzenie szkoleń, ćwiczeń i treningów z zakresu reagowania; • przeciwdziałanie skutkom zdarzeń terrorystycznych; • wykonywanie zadań związanych z ochroną infrastruktury krytycznej. Gmina stanowi podstawowy poziom lokalny, w którym z uwagi na społeczność zorganizowaną w osiedlach o charakterze wiejskim, miejskim, zachodzi potrzeba skutecznego reagowania przed wszystkimi rodzajami zagrożeń, wypadków i katastrof. Na tym poziomie realizuje się też większość działań służących bezpieczeństwu obywateli i to głównie tutaj zapobiega się akcjom kryzysowym, tutaj realizuje się działania przygotowawcze, na wypadek gdyby katastrofa się wydarzyła, tutaj też reaguje się, gdy zdarzenie wystąpi i tutaj realizuje się proces odbudowy po katastrofie. Nie od dziś wiadomo, że społeczności lokalne można najskuteczniej zmobilizować do samoobrony, pomocy sąsiedzkiej, działań w lokalnych organizacjach społecznych ratujących bądź niosących pomoc potrzebującym. Poziom lokalny gminy, często nazywany bywa poziomem wykonawczym. Z a zarządzanie sytuacją kryzysową odpowiedzialny jest przewodniczący zarządu gminy tj. odpowiednio wójt, burmistrz, prezydent, a do jego zadań należy10: • kierowanie działaniami związanymi z monitorowaniem, planowaniem, reagowaniem i usuwaniem skutków zagrożeń na terenie gminy; • realizacja zadań z zakresu planowania cywilnego, w tym:
• realizacja zaleceń do gminnego planu reagowania kryzysowego;
• opracowanie i przedłożenie staroście do zatwierdzenia gminnego planu reagowania kryzysowego; • zarządzanie, organizowanie i prowadzenie szkoleń, ćwiczeń i treningów z zakresu reagowania na potencjalne zagrożenia; • wykonywanie przedsięwzięć wynikających z planu operacyjnego funkcjonowania gmin i gmin o statusie miasta; • przeciwdziałanie skutkom zdarzeń o charakterze terrorystycznym; • realizacja zadań z zakresu ochrony infrastruktury krytycznej. Powyższe zadania wykonywane są przy pomocy komórki organizacyjnej urzędu gminy (miasta) właściwej w sprawach zarządzania kryzysowego. Organem pomocniczym jest natomiast gminny zespół zarządzania kryzysowego (GZZ K), którego pracami kieruje wójt, burmistrz, prezydent miasta i powołuje w jego skład osoby zatrudnione w urzędzie i gminnych jednostkach organizacyjnych lub jednostkach pomocniczych oraz pracowników zespolonych służb, inspekcji i straży, a także przedstawicieli społecznych organizacji ratowniczych. Do jego zadań należy: • pełnienie całodobowego dyżuru w celu zapewnienia przepływu informacji na potrzeby zarządzania kryzysowego; • współdziałanie z centrami zarządzania kryzysowego organów administracji publicznej; • nadzór nad funkcjonowaniem systemu wykrywania i alarmowania oraz systemu wczesnego ostrzegania ludności; • współpraca z podmiotami monitorującymi środowisko; • współdziałanie z podmiotami prowadzącymi akcje ratownicze, poszukiwawcze i humanitarne; • realizacja zadań stałego dyżuru na potrzeby podwyższania gotowości obronnej państwa. 3.Przedstaw kierowanie zabezpieczeniem logistycznym na poziomie województwa i państwa Na szczeblu wojewódzkim za sprawy zarządzania kryzysowego odpowiada wojewoda. Na podstawie wytycznych ministra spraw wewnętrznych przygotowuje wojewódzki plan zarządzania kryzysowego, a do jego obowiązków w tym zakresie należy: • kierowanie działaniami związanymi z monitorowaniem, planowaniem, reagowaniem i usuwaniem skutków zagrożeń na terenie województwa; • realizacja zadań wynikających z zasad planowania cywilnego, w tym szczególnie: wydawanie starostom wytycznych do planowania reagowania kryzysowego na szczeblu powiatu i zatwierdzanie tych planów oraz przygotowania wojewódzkiego planu reagowania kryzysowego (WPR K); • organizacja i prowadzenie szkoleń, ćwiczeń i treningów z problematyki reagowania na potencjalne zagrożenia; • wnioskowanie o wsparcie siłami i środkami sił zbrojnych; • wykonywanie przedsięwzięć ustalonych w ramach wojewódzkiego planowania operacyjnego; • zapobieganie, przeciwdziałanie i likwidacja skutków zdarzeń terrorystycznych; • ochrona infrastruktury krytycznej; • wykonywanie przedsięwzięć wynikających z NSP K. Powyższe zadania wojewoda realizuje przy pomocy urzędu wojewódzkiego oraz zespolonych służb, inspekcji i straży. D o zadań komórki organizacyjnej zajmującej się w urzędzie wojewódzkim (rys. 2.) sprawami kryzysowymi należy: • zbieranie i przetwarzanie danych o zagrożeniach na obszarze odpowiedzialności; • analiza, prognoza i monitoring rozwoju zagrożeń; • dostarczanie niezbędnych informacji dotyczących aktualnego stanu bezpieczeństwa dla wojewódzkiego zespołu zarządzania kryzysowego (WZZ K), zespołu zarządzania kryzysowego na szczeblu właściwego ministra oraz rządowego Centrum; • współdziałanie z powiatowymi zespołami zarządzania kryzysowego; • zabezpieczenie działań WZZ K, w tym dokumentowanie jego prac; • pełnienie stałego dyżuru w ramach gotowości obronności państwa; • opracowanie i aktualizowanie WPR K; • przygotowanie wytycznych do powiatowych planów reagowania kryzysowego (PPR K) i przedstawianie ich wojewodzie do zatwierdzenia; • opracowanie i aktualizowanie wojewódzkiego planu ochrony infrastruktury krytycznej (WPOI K); • planowanie wsparcia innych organów w sprawach zarządzania kryzysowego; • planowanie użycia i wsparcia realizacji sił i środków Sił Zbrojnych. Wojewoda do realizacji zadań zarządzania kryzysowego powołuje WZZ K, określając jego skład, organizację, siedzibę i tryb pracy. W skład zespołu wchodzą: • wojewoda jako przewodniczący; • kierownik - zastępca przewodniczącego; • w zależności od potrzeb wskazane osoby spośród kierowników zespolonych służb, inspekcji i straży, i inni. D o tego zespołu mogą być również włączeni: szef wojewódzkiego sztabu wojskowego, przedstawiciel samorządu wojewódzkiego i inne osoby zaproszone przez przewodniczącego. Marszałek województwa powinien zawsze uczestniczyć w realizacji zadań zarządzania kryzysowego, z racji swoich kompetencji. N a szczeblu województwa do stałego dyżuru w sprawach zarządzania kryzysowego utworzone jest Centrum Zarządzania Kryzysowego Wojewody (CZ KW) - funkcjonuje też nazwa Wojewódzkie Centrum Zarządzania Kryzysowego. Do jego zadań należy: • pełnienie całodobowych dyżurów i zapewnienie przepływu informacji na potrzeby zarządzanie kryzysowego; • współdziałanie z centrami zarządzania kryzysowego organów administracji publicznej; • nadzór nad funkcjonowaniem systemów wykrywania i alarmowania oraz wczesnego ostrzegania ludności; • współpraca z podmiotami monitorującymi środowisko; • współdziałanie z służbami prowadzącymi akcje ratownicze, poszukiwawcze i humanitarne; • dokumentowanie realizacji swoich zadań; • pełnienie całodobowego dyżuru lekarza koordynatora ratownictwa medycznego. Na terytorium RP , zarządzanie kryzysowe realizuje Rada Ministrów, a w przypadkach niecierpiących zwłoki, obowiązki te przejmuje Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji (MSW iA), powiadamiając o tym Prezesa Rady Ministrów. Decyzje podjęte przez MSW iA muszą być rozpatrzone i ocenione na najbliższym posiedzeniu Rady Ministrów. rzy Radzie Ministrów jako organ opiniodawczy i doradczy w zakresie zarządzania kryzysowego, utworzony jest Rządowy Zespół Zarządzania Kryzysowego (RZZ K). W skład RZZK wchodzą: • Prezes Rady Ministrów – przewodniczący; • Minister Obrony Narodowej – zastępca przewodniczącego; • Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji - zastępca przewodniczącego; • Minister Spraw Zagranicznych; • Minister – Koordynator Służb Specjalnych (nie zawsze musi być powołany). W posiedzeniach Zespołu, mogą brać udział w zależności od potrzeb: • ministrowie kierujący działami administracji rządowej lub ich przedstawiciele: administracja publiczna; budownictwo, gospodarka przestrzenna i mieszkaniowa; finanse publiczne; gospodarka; gospodarka morska, gospodarka wodna; instytucje finansowe; informatyzacja; kultura i ochrona dziedzictwa narodowego; łączność; oświata i wychowanie; rolnictwo; sprawiedliwość; środowisko; transport; zdrowie; praca i zabezpieczenie społeczne; • Główny Geodeta Kraju; • Główny Inspektor Sanitarny; • Główny Lekarz Weterynarii; • Komendant Główny Straży Pożarnej; • Komendant Główny Policji; • Komendant Główny Straży Granicznej; • Prezes Państwowej Agencji Atomistyki; • Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego; • Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego; • Szef Agencji Wywiadu; • Szef Obrony Cywilnej Kraju; • Szef Służby Kontrwywiadu Wojskowego; • Szef Służby Wywiadu Wojskowego. Ponadto Prezydent RP może skierować do prac w Zespole Szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego lub innego swego przedstawiciela, natomiast Przewodniczący Zespołu może zapraszać do udziału w posiedzeniach inne osoby, w zależności od potrzeb. Członkowie Zespołu mogą wyznaczać do udziału w pracach Zespołu swoich przedstawicieli. Sekretarzem Zespołu zawsze jest dyrektor Rządowego Centrum Bezpieczeństwa. Do zadań RZZ K należy: • przygotowanie propozycji użycia sił i środków niezbędnych do opanowania sytuacji kryzysowych; • doradzanie i opiniowanie dla potrzeb Rady Ministrów w zakresie koordynacji działań organów administracji rządowej, instytucji państwowych i służb w sytuacjach kryzysowych; • opiniowanie sprawozdań z działań podejmowanych w sytuacjach kryzysowych; • opiniowanie potrzeb w zakresie odtwarzania lub przywrócenia zniszczonej infrastruktury; • opiniowanie dla potrzeb Rady Ministrów krajowego planu reagowania kryzysowego; • opiniowanie dla potrzeb Rady Ministrów krajowego i wojewódzkich planów ochrony infrastruktury krytycznej • opiniowanie projektów decyzji i zarządzeń Rady Ministrów dotyczących wprowadzania przedsięwzięć wynikających z NSP K; • organizowanie współdziałania z ochotniczymi strażami pożarnymi i innymi podmiotami4. D la wykonywania zadań wynikających z zarządzania kryzysowego, a polegających na obsłudze Rady Ministrów, Prezesa Rady Ministrów i RZZ K, powołano Rządowe Centrum Bezpieczeństwa (RzCB), podlegające bezpośrednio Prezesowi Rady Ministrów. Centrum kieruje dyrektor, a do jego zadań należy: • planowanie cywilne; • monitorowanie zagrożeń; • przygotowanie uruchamiania procedur zarządzania kryzysowego; • przygotowanie projektów opinii i stanowisk RZZ K; • przygotowanie i obsługa techniczno-organizacyjna RZZ K; • współpraca z jednostkami organizacyjnymi NATO i UE oraz innymi organizacjami międzynarodowymi; • organizowanie i prowadzenie szkoleń i ćwiczeń z zakresu zarządzania kryzysowego; • udział w krajowych i międzynarodowych ćwiczeniach; • zapewnienie obiegu informacji między strukturami zarządzania kryzysowego w kraju i na arenie międzynarodowej; • pełnienie stałych dyżurów w systemie gotowości obronnej państwa; • monitorowanie, przeciwdziałanie, zapobieganie i likwidacja skutków działań terrorystycznych; • realizacja zadań związanych z ochroną infrastruktury krytycznej w kraju oraz w porozumieniu i współpracy z instytucjami i krajami UE ; • przygotowywanie projektów zarządzeń, decyzji, itp., dotyczących przedsięwzięć NSP K; • realizacja dodatkowych zadań zleconych przez Radę Ministrów lub jej Prezesa. Ministrowie i inni członkowie RZZ K, organizują w swoich urzędach Zespoły Zarządzania Kryzysowego, które realizują zadania planowania cywilnego, stałe dyżury w ramach gotowości obronnej państwa, przedsięwzięcia wynikające z NSP K oraz zadania związane z ochroną infrastruktury krytycznej. Ministrowie i centralne organy administracji rządowej (wskazane przez Radę Ministrów),które realizują zadania związane z bezpieczeństwem zewnętrznym, wewnętrznym, w tym ochrony ludności lub podstaw gospodarczych bezpieczeństwa państwa, w urzędach zapewniających ich obsługę dysponują Centrami Zarządzania Kryzysowego (CZ K). Centrum Zarządzania Kryzysowego realizuje następujące, główne zadania: • stałe, całodobowe dyżury zapewniające przepływ informacji na potrzeby zarządzania; • współdziałanie z organami administracji publicznej; • nadzór nad systemami wykrywania i alarmowania oraz wczesnego ostrzegania; • ciągły monitoring środowiska; • współdziałanie z jednostkami prowadzącymi akcje ratownicze, poszukiwawcze i humanitarne; • dokumentowanie działań

4. Przedstaw organizację dostaw wody do rejonów objętych sytuacją kryzysową Dla ludności poszkodowanej w sytuacjach kryzysowych organizowane są dostawy wody do picia oraz do celów gospodarczych. Mają one miejsce w wypadku zniszczenia, zanieczyszczenia bądź skażenia eksploatowanych (istniejących) ujęć wodnych i studni. W początkowym okresie sytuacji kryzysowej zwykle uruchamiana jest dystrybucja wody butelkowanej (woda tylko do picia) oraz organizowane są dostawy wody w cysternach (autocysternach) samochodowych (zazwyczaj o pojemności 3000-3500 litrów) oraz w przewoźnych zbiornikach na wodę (zazwyczaj o pojemności 500-1000 litrów) w systemie obwoźnym całodobowym. Realizatorami tych dostaw są przede wszystkim przedsiębiorstwa wodociągów i kanalizacji dysponujące środkami do przewozu wody pitnej. Dużą pomoc w tym zakresie mogą udzielić pododdziały logistyczne jednostek wojskowych różnych rodzajów wojsk. Aby takie rozwiązanie było możliwe, już na etapie zapobiegania i przygotowania reagowania kryzysowego muszą być przeprowadzane niezbędne prognozy (strat, zniszczeń, zapotrzebowania na wodę oraz środki transportowe do jej dostarczenia), i także zamówienia (kontrakty) na dostawy wody. Pożądanym rozwiązaniem jest także zgromadzenie niezbędnych zapasów wody butelkowanej (w ramach tworzenia bazy magazynowej) na początkowy okres sytuacji kryzysowej. Jest to jednak rozwiązanie kosztowne, bowiem wymaga użycia dużej liczby, zwykle deficytowych, środków do przewozu wody oraz zatrudnienia znacznej liczby kierowców samochodowych w systemie pracy całodobowej. Ponadto, w związku z dużym zapotrzebowaniem ludności poszkodowanej na wodę, jest to rozwiązanie mało wydajne. Powinno być traktowane jako doraźne. Rozwiązaniem znacznie skuteczniejszym jest wcześniejsze przygotowanie, a następnie możliwie szybkie uruchomienie awaryjnych ujęć wody, w tym szczególnie wód podziemnych. Ważnymi źródłami zaopatrzenia w wodę ludności poszkodowanej w sytuacjach kryzysowych mogą być prywatne ujęcia wodne oraz różnego rodzaju studnie udostępniane w ramach obowiązku świadczeń osobistych i rzeczowych. Niezależnie od powyższych przedsięwzięć rozwiązaniem najbardziej skutecznym, a przez to docelowym, zapewniającym stałe dostawy wody (pitnej i do celów gospodarczych) dla ludności poszkodowanej w sytuacjach kryzysowych jest odbudowa (rekonstrukcja) zniszczonych ujęć wody. Prowadzą ją pogotowia wodno- -kanalizacyjne, przedsiębiorstwa wodociągów i kanalizacji, a także w razie potrzeby oddziały wydobycia wody. 5.Czynniki normujące organizację zabezpieczenia logistycznego ludności poszkodowanej w sytuacjach kryzysowych. 6.Przedstaw misje i zadania logistyki w sytuacjach kryzysowych Misją logistyki sytuacji kryzysowych jest ratowanie zdrowia i życia rannych i chorych oraz zapewnienie warunków (logistycznych i medycznych) niezbędnych ludności poszkodowanej do przetrwania okresu kryzysu. Celem logistyki sytuacji kryzysowych jest dostarczanie ludności poszkodowanej niezbędnego zaopatrzenia oraz świadczenie usług logistycznych i medycznych we właściwym czasie, we właściwych ilościach, we właściwym miejscu oraz we właściwej postaci. Funkcje logistyki sytuacji kryzysowych: • dostarczenie zaopatrzenia w: wodę do picia, artykuły żywnościowe, środki higieny, media komunalne • świadczenie usług: usługi medyczne, transportowe, gospodarczo-bytowe, pomoc socjalna.
5. Przedstaw w jaki sposób realizowane są dostawy żywności dla ludności Dostawy żywności dla ludności poszkodowanej w sytuacjach kryzysowych organizowane są w przypadku zerwania bądź poważnego zakłócenia dostaw artykułów żywnościowych do rejonu zdarzenia (zagrożenia). Mogą być one realizowane dla ludności (osób), która znajduje się w rejonie dotkniętym sytuacją kryzysową oraz/lub dla ludności ewakuowanej do tymczasowych miejsc zakwaterowania. Stan (postać) przygotowania produktów żywnościowych (żywności) do spożycia dostarczanych ludności poszkodowanej zależeć będzie od warunków (sytuacji) panujących w rejonie zdarzenia, w tym szczególnie od sprawności mediów komunalnych (głównie dostaw energii). Jeżeli ludność będzie miała możliwość przyrządzenia sobie posiłków samodzielnie, wówczas zaopatrywanie w żywność ograniczy się do dostaw podstawowych produktów (półproduktów) żywnościowych. Natomiast w przypadku, gdy samodzielne przygotowanie posiłków przez ludność poszkodowaną będzie niemożliwe, organizowane będą punkty żywienia zbiorowego. Z reguły bazują one na istniejących stołówkach (szkolnych, zakładowych), barach gastronomicznych, restauracjach itp., a w szczególnie trudnej sytuacji uruchamiane są kuchnie polowe. Przygotowane w nich posiłki wydawane (spożywane) są na miejscu, bądź rozwożone w termosach (bądź kuchniach polowych) do grup lub pojedynczych „konsumentów". Pomoc: organizacje społeczne (humanitarne, charytatywne), miejscowa ludność (w ramach świadczeń osobistych i rzeczowych) oraz wojskowe pododdziały logistyczne (zaopatrzenia). Jeżeli w sytuacjach kryzysowych prowadzona będzie ewakuacja ludności poszkodowanej do tymczasowych miejsc zakwaterowania znacznie oddalonych od rejonów zdarzenia (zagrożenia), a czas przemieszczenia będzie wynosił więcej niż 4-5 godzin, potrzeba dodatkowej organizacji żywienia w czasie podróży. Problem ten może być rozwiązany przez: wydanie ewakuowanym osobom prowiantu na czas przemieszczenia, zorganizowanie postoju (odpoczynku) w czasie przemieszczenia i wydanie gotowego posiłku (np. zupy z tzw. wkładką mięsną), bądź też zorganizowanie wydania gorącego posiłku zaraz po przybyciu do tymczasowych miejsc zakwaterowania. Bardzo praktycznym rozwiązaniem może być wykorzystanie wojskowych zasobów żywnościowych w postaci indywidualnej racji żywnościowej suchej. Innym, trudnym problemem, który rzadko jest poruszany w piśmiennictwie traktującym o sytuacjach kryzysowych, jest organizacja żywienia rannych i chorych na poszczególnych etapach leczenia (realizacji przedsięwzięć leczniczoewakuacyjnych). Nietrudno się domyśleć, że chodzi m.in. o stosowanie żywienia dietetycznego. Na „szczęście" problem ten pojawia się z reguły na wyższych etapach ewakuacji medycznej, które raczej mają miejsce poza rejonem dotkniętym sytuacją kryzysową. 8.Przedstw organizację usług transportowych w sytuacjach kryzysowych
6. Przedstaw organizację usług remontowych i gospodarczo-bytowych w sytuacjach kryzysowych 10.Przedstaw ogólne właściwości udzielania pomocy medycznej rannym i chorym w sytuacjach kryzysowych
7. Przestaw organizację przedsięwzięć leczniczo-ewakuacyjnych 12Przedstaw organizację przedsięwzięć sanitarno-higienicznych
8. Co Twoim zdaniem odgrywa najważniejszą rolę w zabezpieczaniu logistycznym w sytuacjach kryzysowych i dlaczego?