Dotychczasowe rozpatrzenie współczesnego pojęcia kultury strategicznej stanu i trendów w kulturze strategicznej Zachodu oraz ocena procesu tworzenia kultury strategicznej III RP pozwala na zarysowanie prognozy na kolejne 25 lat odbudowy suwerennej państwowości we wspólnocie europejskiej, a szerzej euroatlantyckiej. Celem tej prognozy jest pobudzenie intelektualne naukowców i polityków do działań stymulujących wzrost polskiej kultury strategicznej i doścignięcie kultury strategicznej państw Zachodu.

Doświadczenia przywództwa politycznego w minionym 25-leciu odbudowy suwerennej państwowości oraz doświadczeń współuczestnictwa w instytucjach europejskich i NATO-wskich a także powszechny wzrost .świadomości historycznej, powodować będzie powolny wzrost kompetencji strategicznych. Tempo tego wzrostu zależeć będzie również od powstawania, jakości i umiejętności wykorzystania wiedzy, myśli i personelu think tanków strategicznych - zarówno “partyjnych” jak i pozapartyjnych. Wzrost kompetencji strategicznych elit przywódczych wyrazi się w coraz większym posługiwaniu się, myśleniu i działaniu politycznym kategoriami interesów narodowych oraz geograficznych i historycznych wyznaczników organizacji bezpieczeństwa narodowego. Nastąpi również powolne odchodzenie od bezkrytycznego i naiwnego traktowania UE i NATO jako podstawy czy nawet gwaranta bezpieczeństwa Polski. Najsłabszy postęp, o ile w ogóle nastąpi, w kompetencjach strategicznych dotyczyć będzie dowództwa wojskowego z racji utrwalonego przez nomenklaturę woroszyłowską marazmu intelektualnego, pozbawienie autonomii intelektualnej dowództwa wojskowego przez tzw. cywilne kierownictwo ministerstw i tzw. cywilną kontrolę nad wojskiem. Również niski status wiedzy strategicznej w polityce kadrowej w połączeniu z niskim poziomem kształcenia strategicznego w AON nie będą stymulować wzrostu poziomu kompetencji strategicznej dowództwa wojskowego. Dodać warto, że dotychczasowa praktyka bezkrytycznego uczestnictwa w instytucjach NATO a także naciski lobby przemysłu zbrojeniowego własnego i obcego będą czynnikami osłabiającymi powstawanie narodowej kultury strategii wojskowej.