Hiob jest symbolem niewinnie cierpiącego człowieka, który zmaga się z przeciwnościami losu i klęskami spadającymi nań zupełnie niezasłużenie z godnością i pokorą wobec Boga. Zyskuje przez to pewien tragiczny rys i wielkość. “Księga Hioba” jest odpowiedzią na jedno z najważniejszych pytań, jakie zadają sobie ludzie od wieków - dlaczego Bóg pozwala na cierpienie, dlaczego cierpienie jest elementem ludzkiego życia i jak się zachować w obliczu cierpienia. Na wieść o nieszczęściach, które spadły na niego i jego rodzinę, Hiob rozdarł szaty, ogolił głowę, upadł na ziemię i oddał pokłon Bogu. Nie bluźnił przeciwko Stwórcy ani nie obwiniał go o nieszczęścia, które na niego spadły. Hiob choć bardzo cierpiał nie zarzucał Bogu niesprawiedliwości ani okrucieństwa. Nie odwrócił się też od wiary. W obliczu trądu Hiob siada na gnoju i bierze do ręki skorupę żółwia, aby się nią drapać. Całe ciało go bardzo swędzi, ale on nie skarży się. Nadal nie złorzeczy Bogu i z pokorą przyjmuje swój los. Nie zawiódł Boga który był pewien jego wierności i dlatego pozwolił szatanowi na poddanie bohatera okrutnym próbom: nie sprzeciwił się odebraniu jego majątku i zdrowia. Według Boga Hiob to człowiek prawy, niezłomny w wierze, bogobojny, unikający grzechu, pełen silnej wiary. Szatan jednak nie dowierza słowom Stwórcy. Jest przekonany że Hiob kochał Boga, gdyż wiodło mu się w życiu wspaniale, jak mało komu. Miał liczną rodzinę duży majątek szacunek otaczających go ludzi, cieszył się niezłomnym zdrowiem mimo niemłodego wieku.Wierność Hioba została nagrodzona, Bóg obdarzył go nowymi dziećmi, wrócił mu zdrowie i pomnożył jego majątek. Obdarzył też Hioba długim życiem.