Polska w okresie złotego wieku była jednym z najbardziej tolerancyjnych państw w Europie. Właśnie ten czas dla Polski był najbardziej pomyślny. Wojny które się w tamtym czasie odbywały (z Moskwą Krzyżakami i Tatarami) nie przyczyniły Polsce żadnych strat. Powstały wielkie dzieła malarskie i architektoniczne/ Wszystkim grupom społecznym wiodło się bardzo dobrze – szlachcie duchownym mieszczanom jak i chłopom. Na ich stołach pojawiał się żytni chleb i wiele rodzai kasz. Znajdowały sie tez warzywa zawierające w sobie witaminy – groch i kapustę oraz wołowina. To wszystko popijali piwem ponieważ wtedy w Polsce nie znali jeszcze kawy i herbaty. Dzięki temu przestał panować głód i niedożywienie na ulicach. Choć zdarzały się choroby związane z żołądkiem bądź po prostu z obżarstwem. Mieszkali najczęściej w drewnianych domach. Dlatego większość z nich spała niespokojnie bo obawiała się pożaru Niestety tylko 5% wszystkich budynków były murowane

Coraz większe znaczenie zyskiwał handel i rzemiosło między innymi dlatego ze w Polsce coraz więcej osadzało się mieszkańców żydowskich która tradycyjnie zajmowała się tymi dziedzinami gospodarki. Pojawiły się silne instytucje finansowe udzielające pożyczek mieszkańcom jak i rodzinie królewskiej. Dzięki księżniczce Bonie do Polski wkroczył włoski renesans i humanizm. Zaczęto budować nowe szkoły. Nie tylko parafialne ale i oparte na nowych wzorach gimnazja humanistyczne. Zaczęto dużą produkcje druku w większych miastach takich jak karków i Gdańsk. Już nie drukowano i wyłącznie po łacinie ale również w ojczystym języku. Najwybitniejszymi pisarzami złotego wieku był Mikołaj Rej i Jak Kochanowski Mikołaj Rej jako jeden z niewielu zaczął pisać poezje w jerzyku ojczystym ale dopiero Jan Kochanowski wprowadził nasz język na wyżyny

Szesnastowieczną Rzeczpospolite zamieszkiwali nie tylko katolicy ale też prawosławie zwłaszcza na terenach litewskich orz Żydzi którzy w dużych ilościach przyjeżdżali do polski z zachodu Europy ociekając przed antyżydowskimi zamieszkami. W Europie wzrosło zapotrzebowanie na zborze którego Polska szlachta stała się producentem i znowu stawała się bogatsza

Szlachta to określenie wywodzące się z języka niemieckiego oznaczającego „ród”. Szlachta posiadała szereg przywilejów i obowiązków. Szlachcicem zostawało się z urodzenia czyli wywodzącym się od rodziców  o takim samym pochodzeniu lub od 1505r przynajmniej ojciec powinien pochodzić ze szlachetnego rodu.  Formalnie w Polsce nie istniało rozróżnienie na szlachtę niższa czy wyższa

Z czasem i napływem zagranicznej szlachty zaczęto coraz głębiej oddzielać narody. Pojawiały się arystokracja średnia i drobna szlachta o rożnym statusie społecznym różniąca się czasami od chłopów tylko konturowaniem szlacheckiej tradycji i manier. Polski stan szlachecki nie miał właściwie swoich odpowiedników w innych krajach. Odmiennie niż w Polsce szlachetnie urodzeni dzielili się na warstwy mające odrębne prawa.

Duchowieństwo  to pojęcie stanu do którego mogą należeć tylko osoby poświęcone. Takie osoby nazywamy zakonnikiem bądź biskupem. Chcąc należeć do duchowieństwa nie zostawało się tam tylko wtedy gdy nasi rodzice należeli do tego stanu tak jak to było w przypadku szlachty. Tylko każdy od chłopa do szlachcica mógł zostać duchownym.  Duchowni zajmowali druga pozycję na piramidce feudalnej.  Duża część szlachty liczyła się z ich zdaniem 

Mieszczaństwo to stan społeczny składający się z mieszkańców miast. Aby przyłączyć się do tego stanu trzeba było urodzić się w legalnym związku. 

Od końca XVI wieku w Polsce warunkiem uzyskania przyjęcia do prawa miejskiego było wyznawanie religii rzymskokatolickiej przez osobę starającą się o takie przyjęcie. Uzyskanie przyjęcia do prawa miejskiego dawało wiele korzyści – umożliwiało między innymi wolne prowadzenie działalności gospodarczej, dawało czynne i bierne prawo wyborcze do władz miejskich, członkostwo w bractwach kupieckich i rzemieślniczych. Mieszczaństwo zajmowało pośrednie położenie między stanami. Mieszczaństwo składało się głównie z kupców i rzemieślników. Po jakimś czasie mieszczaństwo się wzbogacało i ludzie należący do tego stanu zaczęli pracować w lepiej opłacanych pracach takich jak bankowość.

Chłopi inaczej włościanie to ostatnia grupa społeczna w złotym wieku. Lludność wiejska zajmująca się przede wszystkim uprawą roli i hodowlą zwierząt. stanowili oni 64% spośród 8 milionów mieszkańców. Sytuacja chłopów w XVI wieku była lepsza niż w poprzednich stuleciach. Tylko jednemu dziecku chłopskiemu wolno było szukać zajęcia czy nauki poza wsią i musiało ono okazać się odpowiednim świadectwem wolnego odejścia uzyskanym od pana. Początek XVI wieku to wystąpienia chłopskie w starostwach małopolskim oraz w podkrakowskich dobrach klasztornych. Chłopi jako grupa społeczna byli warstwą najbardziej wyzyskiwaną, pogardzaną i najmniej wykształconą. Jednak to oni pracowali na dobrobyt całego państwa. To wytwarzane przez nich zboże było ważnym i cenionym towarem handlowym w Polsce. To hodowane przez nich zwierzęta dostarczały pożywienia, materiałów do ubrań czy innych surowców i zapewniali dostatek szlachcicowi Mimo, że nie posiadali odpowiedniej broni ani umiejętności, walczyli bohatersko i odważnie. Stanowili największą grupę społeczeństwa polskiego i to w chłopstwie tkwił potencjał i siła, która dobrze wykorzystana mogłaby przynieść ogromne korzyści.

Gdybym miała wybór w złotym wieku najbardziej chciałabym należeć do  szlachty. Szlachta jako  najbardziej  wpływowi mieszkańce Rzeczpospolitej w sumie mogli robić wszystko na co mieli ochotę i mogli zdobyć wykształcenie.  

Ludzie należący do tego stanu mieli bardzo mało ograniczeń. To było niestety bardzo niesprawiedliwe w stosunku co do innych ale jednak to by nie zmieniło mojego wyboru.

Źródła Historia II podrecznik dla gimnazjum. Wyd. Podróże w czasie www.sciaga.pl
www.wikipedia.pl www.historia.gazeta.pl www.bryk.pl