Kreon jest jedną z głównych postaci dramatu antycznego „Antygona”, którego autorem jest Sofokles. Kreon zostaje władcą Teb, po bratobójczej walce swoich krewnych. Dramat ten porusza problem konfliktu władzy i uczucia. Władca Teb reprezentuje profanum- prawa ludzkie, władzę. Moim zdaniem Kreon jest postacią godną naśladowania, choć nie we wszystkich sferach życia. Na dowód przedstawię kilka argumentów. Zacznę od tego, że Kreon postępował zgodnie z prawdą, znaną od zawsze: Gdy jest wina, musi być i kara. Ukarał zdrajcę- Polinejkesa, przez zbeszczeszczenie jego ciała. Również Antygonę ukarał za próbę pochówku brata. Jak sam powiedział:

„Taka ma wola, a nie ścierpię nigdy, By źli w nagrodzie wyprzedzili prawych.” Ukarał ich, bo jego obowiązkiem jest obrona państwa i stawanie na staży prawa. Złamanie prawa musi być równoznaczne z karą. Tego właśnie chciał upilnować. To świadczy o tym, że Kreon jest obowiązkowy, patriotyczny i stanowczy. Ponadto pozytywną jego cechą jest to, ze stawia wyżej sprawy państwowe- ojczyzny, niż sprawy prywatne. Jako władca dbał o swój kraj. Świadczą o tym słowa:

„O gdyby wyżej nad dobro publiczne kładł zysk przyjaciół, za nic bym go ważył”

Za kolejny argument uznaję to, ze Kreon potrafi przyznać się do winy i ostatecznie zmienić swoje zdanie. Pierwsza umiejętność jest bardzo ważna, bo każdy popełnia błędy i nie zawsze w porę możemy je naprawić. Druga umiejętność jest równie ważna, bo zdanie osoby, jego sąd jest zawsze rzeczą subiektywną. A człowiek jest człowiekiem, może się mylić. Jednak ważne jest, żeby umieć przyznać się do błędu. Co potrafił uczynić Kreon. Myślę, iż udało mi się dostatecznie przekonać, że Kreon jest również godny naśladowania. Bo nie zawsze Sacrum wygrywa nad Profanum. Boskie z ludzkim.