Jest to drugi fragment z mojej większej pracy na temat „Kultura Niemiec na przełomie XVIII i XIX wieku”. Przekazując fragment pracy w której zawarłam najistotniejsze informacje o kolejnym przedstawicielu wielkiej literatury niemieckiej jakim był Johann Christoph Friedrich von Schiller znanego jako Friedrich Schiller. Wspaniały niemiecki poeta, filozof, historyk, estetyk, teoretyk teatru i dramaturg, przedstawiciel tzw. klasyki weimarskiej. Należy pamiętać, ze były CZASY WIELKIEJ REWOLUCJI FRANCUSKIEJ I NAPOLEONA, a w Niemczech w tym czasie była atmosfera ożywienia intelektualnego Rzeszy, to znaczy, ze hasła rewolucyjne trafiały na podatny grunt. Rewolucja Francuska była tematem pierwszym we wszystkich kręgach intelektualnych, to z kolei sprawiło, że wielu pisarzy, uczonych i studentów z wielka sympatią śledziło wydarzenia we Francji. Jako podkreślenie istoty czasu chciałabym zacytować wiersz Klopstocka, który był jednocześnie wyrazem zmiany niektórych ocen politycznych i przewartościowania niejednego zakorzenionego wówczas poglądu, np. w kwestii roli Fryderyka II. „So dacht ich sons”t, So denk ich jetzt nicht”

Cała praca była przedmiotem pozytywnej oceny w roku akademickim 2001/2002. Praca nadal jest „żywotna” i wiele razy do niej wracam i udostępniam, przypominając sobie minione wspaniałe czasy akademickie. Jako uzupełnienie wcześniejszej pracy na temat Goethego dodam jeszcze, że na ewolucje twórczości Goethego znacząco wpłynęło zetknięcie się, a potem przyjaźń z Schillerem, choć trudno o większy kontrast charakterów no i temperamentów. Goethe jako przyrodnik, Schiller, historyk i filozof. Zanim przejdę do pracy chciałabym zaznaczyć, że Schiller był wielkim entuzjastą rewolucji Francuskiej, za co przyznano mu honorowe obywatelstwo Republiki Francuskiej.

Johann Christoph Friedrich von Schiller Schiller, jako historyk wyrażał przekonanie, ze ludzkość rozwija się permanentnie, dążąc do coraz wyższych form. Sztuce przypisywał wielka rolę. Uważał ją za środek wychowania w imię piękna i harmonii. Artystom, zwłaszcza poetom wyznaczał wysoka rangę wychowawczą, co znalazło wyraz w rozprawce Über naive und sentimentale Dichtung (O poezji naiwnej i sentymentalnej). Wiąże się z tym jego zainteresowanie liryką programową, zapoczątkowaną w utworze Die Künstler (Artyści) czy Der Antritt des neuen Jahrhunderts (Początek nowego stulecia). W liryce przekazywał swe teoretyczno-literackie i historyczno-polityczne poglądy. W jego balladach Der Taucher (Nurek), Die Kraniche des Ibikus (Żurawie Ibikusa), Die Bürgschaft (Rękojma) bohaterowie poddani byli z reguły próbie moralnej, fabuła stanowiła ilustrację określonej sentencji etycznej czy myśli filozoficznej. Niesamowitą sławę zdobyły schillerowskie dramaty, odzwierciedlające problemy ówczesnego pokolenia. Trylogia Wallenstein to pierwszy wielki dramat niemiecki. W tragedii Maria Stuart poeta uznaje wyższość tego, co w „dziejach nowe”, nawet jeśli wyraziciel nie budzi jego sympatii. Widać to chociażby z jego stosunku do królowej Elżbiety. W Joannie d”Arc pasjonuje go patriotyzm i poświecenie. Postawa ludowego patrioty zarysowana została ze szczególna siłą w jednej ze wspaniałych sztuk Wilhelmn Tell. Cały swój kunszt wykorzystał Schiller do ukazania motywacji czynu ludowego bohatera. Był to pierwszy jego dramat, który nie kończy się tragicznie. Autor zamyka go obrazem szczęścia ludu, jego radością z odniesionego nad ciemiężcami zwycięstwa. Kwestia wyzwolenia narodowego była tu myślą przewodnią. Schiller napisał w jednym z listów, że „żaden pisarz, nawet najbardziej podkreślający swą ogólnoludzka postawa, nie jest w stanie oderwać się od własnego kraju. Wystarczy określony język, by nadać dziełu piękno narodowej specyfiki. Jeśli wybiera on obcy temat, zarysowuje się nierzadko sprzeczność między formą a treścią. Kiedy pisze natomiast o sprawach własnego narodu, niejako w sposób naturalny następuje zbliżenie treści i formy. Schiller wiązał dążenia narodowe z wyzwoleniem społecznym. Jak wielu innych, wierzył w możliwość postępu dzięki dobrej woli klas uprzywilejowanych. W Wilhelmie Tellu pisał nawet o zrzeszeniu się przez nie feudalnych praw i zniesienie poddaństwa chłopów. W niedokończonym Demetrius (Dymitr) przewijają jego zainteresowania polityczno-moralne. Ukazując Dymitra Samozwańca jako władcę dążącego do wprowadzenia postępowych zmian w Rosji przy pomocy polskich feudałów, dotykał jakże aktualnego problemu oceny postaw wielu jednostek wobec niemieckiej polityki Napoleona. Od wymienionych dramatów odbiega jedynie Die Braut von Messina oder die feindlichen Bruder (Oblubienica z Messyny, czyli bracia rywale). Akcja tej tragedii rozgrywa się na przełomie czasów antycznych i chrześcijańskich jest zwykłą fikcja literacką. W sztuce tej Schiller łączy tragedię przeznaczenia z tragedią namiętności. Nie chodzi tu jednak przeznaczenie w sensie antycznym, które stanowi tajemniczą potęgę nie do przezwyciężenia, wyższą nad świat, bogów i ludzi. Rozwój wydarzeń przypomina dramaty burzy i naporu, pomimo, że forma tragedii jest klasyczna.