W renesansie wykształcił się nowy obraz człowieka. Nie był on już nic nie znaczącą istotą, której głównym zadaniem było dążenie do zbawienia. Renesans jest epoką wielkich odkryć, w której człowiek stara się dowiedzieć jak najwięcej o sobie i o świecie, który go otacza. Człowiek zaczyna myśleć o sobie inaczej, korzysta z tego, co daje mu życie i z samego życia. Przestał podporządkowywać się ślepo kościołowi, co doprowadziło do rozłamu. W epoce tej zmienia się nie tylko sposób życia i światopogląd ludzki, ale też literatura. Literatura renesansu dotyczy głównie człowieka. Wykształcają się w niej nowe ideały ludzi, władców. Myśliciele epoki wskazują ludziom ich miejsce w społeczeństwie i w świecie. Głównym, najważniejszym dla nich poglądem jest ten, że to człowiek jest najważniejszą istotą, jest on w centrum. To istota godna czci, gdyż wyróżnia się wśród innych stworzeń. Według Giovanniego Mirandoli człowiek jest także istotą najbardziej szczęśliwą, wybraną, której zazdroszczą wszystkie zwierzęta, gwiazdy, a nawet duchy. Za swoją niezwykłość i centralne miejsce w świecie, człowiek powinien być wdzięczny Bogu. To właśnie dzięki Niemu jest stworzeniem tak wspaniałym, podobnym do Niego. Jan Kochanowski w swej Pieśni XIX także dostarcza informacji o poglądach renesansowych. Stwierdził, że my, ludzie, jesteśmy niepowtarzalni, wybrani. Bóg dał nam przecież rozum i mowę, czego poskąpił innym stworzeniom. Dlatego właśnie powinniśmy wykorzystywać ten rozum do poznania. Myśleć powinniśmy też o dobrym Bogu. Człowiek myślący powinien dążyć do dobrej sławy, dawać dobry przykład. Odkrywając coś nowego, pomagać wszystkim innym, dążyć do wspólnego użytku. Powinien o sobie i o świecie dużo wiedzieć, bo właśnie po to Bóg dał mu rozum. We wszechświecie człowiek jest w centrum, zaś w społeczeństwie liczą się przede wszystkim ci, którzy świecą przykładem, robią coś dla ogółu, patrioci, artyści. Wielką rolę odgrywają uczeni i humaniści. Oprócz tego każdy człowiek, każda istota rozumna jest ważna, bo jest wybrana przez Boga. Choć w renesansie najważniejszy jest człowiek, jest on wierzący i wierny Bogu, ale nie tak, jak w średniowieczu. Powinien walczyć w Jego imię, nawracać pogan. Jeśli zaś niewierzący nie chce nawrócić się po dobroci, trzeba użyć siły, bo każdy musi mieć świadomość, że jest wyjątkowy tylko dzięki Bogu. Za Boga i ojczyznę warto jest zginąć. Reasumując- renesansowy człowiek był ciekaw tego, co się z nim wiązało i tego, co go otaczało. Musiał być wierzącym, patriotą, świadomy swego rozumu i miejsca w hierarchii stworzeń. Wielu było myślicielami i humanistami. Powróciły starożytne filozofie. Choć odkryto, że centrum Układu Słonecznego jest Słońce, uważano, iż ludzie są centrum wszechświata, bo mogą go poznać i odkryć. Każdy człowiek był ważny w społeczeństwie, lecz najbardziej ci, którzy robili coś dla pożytku wszystkich oraz władcy. Człowiek był wspanialszy i lepszy od innych stworzeń i prawie równy Bogu, w którego wierzył.