Tytuł wiersza zawiera w pewnym sensie streszczenie jego problematyki. Poeta parafrazuje werset “Bojowanie jest żywot człowieczy na ziemi” z Księgi Hioba (7, 1), w której zawarte są fundamentalne pytania o sens życia i cierpienia. Pierwsze zdanie sonetu ma formę elipsy. Elipsa powoduje kondensację wypowiedzi, mobilizują czytelnika do aktywności intelektualnej. Podmiot liryczny kreuje się na reprezentanta ludzi wierzących. W pierwszej strofie mówi o dwu koncepcjach życia. “pokój - szczęście”, to stwierdzenie nawiązuje do renesansowej jeszcze idei stoickiego pokoju, kojarzonego z nieruchomością. Koncepcji sprzeciwia się poeta (antyteza). Przerzutnia i szyk przestawny (inwersja) ukazują dramatyzm walki z tak potężnym przeciwnikiem, a zarazem dają efekt dynamizmu przedstawienia. Za pomocą oksymoronu poeta określa cielesność, zmysłowość światła, będącego domeną vanitas. Zawarta w drugiej strofie bezpośrednia inwokacja do Boga ma bardzo emocjonalny charakter. Kolejne strofy zawężają perspektywę do indywiduum,podmiot mówi w nich w pierwszej osobie liczby pojedynczej.