Czasy epoki pozytywizmu przynoszą nam rozgłos emancypacji kobiet, a za czym idzie i bohaterek literackich. Wizerunki kobiet zaczęły przybierać różne formy, jedne był dobrymi matkami i żonami, inne zaś kobietami sukcesu i władzy, a jeszcze inne w żaden sposób nie mogły stać się wzorem do naśladowania. I tak właśnie wybitny polski pisarz Bolesław Prus w swojej powieści pt. :„Lalka” poświęcił wiele stron kobiecie, a właściwie kobietom. Przedstawił różne sposoby jej ujęcia, od dobrej matki po egoistyczną damę. Cały ten przegląd po kobiecych charakterach, zainteresowaniach, postawach życiowych czy poglądach pozwala zgodzić się z pisarzem, że tytuł powieści jest adekwatny do jej fabuły. Na szczególną uwagę zasługuje tutaj Izabela Łęcką. Piękna wyniosła dama wywodzi się z arystokracji. Na początku powieści zostaje ukazana przez pryzmat zakochanego Wokulskiego, który dokłada wszelkich starań aby zdobyć serce kobiety. Życie Łęckiej ocieka beztroskimi podróżami, spacerami i balami na salonach, jednak w rzeczywistości jest zubożałą arystokratką, która wciąż przebiera w mężczyznach. Dlatego odtrącą starania Stanisława Wokulskiego, a przez dłuższy czas manipuluje jego uczuciami. Kobieta nie rozumie czym jest cierpienie, trud pracy jaki dotyka otaczających ją ludzi, traktuje ich z poniżeniem. Izabela uważała siebie za ideał, który inni mężczyźni powinni czcić. Wielokrotnie odnosiła się do mężczyzn z pogardą i świadomością, że to ona wiedzie tu prym. Łęcka po prostu ukazana jest jako nie potrafiąca kierować własnym życiem, nieświadoma tego, co robi. Wpisuje się w obraz kobiety zdominowanej przez środowisko mężczyzn jednak przez swój egoizm nie potrafi być w pełni szczęśliwa i tym samym rani adoratorów. Bohaterka jest zatem niebezpieczną kokietką, która gardzi uczuciami innych ludzi. Jeżeli w „Lalce” jest kobieta bliska ideału to mowa tutaj o Helenie Stawskiej. Kobieta mieszka z matką i córka, aby utrzymać dom udziela korepetycji. Pośród bohaterów powieści uchodzi za osobę szlachetną i pomocną. Kręci się wokół niej kilku adoratorów, jednak nie ulega pokusie, gdyż wciąż wierzy, że jej mąż przebywa za granicą, po tym jak został zmuszony do ucieczki. To Wokulski uświadamia ją, że jej mąż nie żyje, po czym kobieta wzięła się w garść i zaczęła nowy etap życia. Podjęła się pracy w sklepie, wynajęła nowe mieszkanie a po pracy niosła pomoc najuboższym. Po nieodwzajemnionym uczuciu do Wokulskiego postanawia związać się z Marczewskim. Helena Stawska, która reprezentuje emancypantki i kobiety sukcesu, pomimo licznych problemów potrafiła udźwignąć nawał obowiązków i z pomocą życzliwych sobie osób wyjść z opresji. Dzięki determinacji zaczęła nowe i lepsze życie. Ostatnią bohaterką jest prostytutka Marianna, która z powodu ciężkich warunków życia podjęła się takiej pracy, aby przeżyć. Jednak w głębi duszy jest wierzącą kobietą, pomaga w kościele nakarmić zubożałych. Z pomocą przychodzi Wokulski, który najpierw uczy ją fachu, po czym zostaje przyjęta do prowadzonego przez siostry magdalenki domu dla upadłych dziewcząt i uczy się krawiectwa. Wokulski stwarza dla niej samodzielne miejsce pracy. Poznawszy Węgiełka, postanawia mu oddać swoją rękę. Marianna jest kobietą upadłą, która przechodzi przemianę i z dna podnosi się na szczyt. Staje się znów piękną i szczęśliwą dziewczyną, a przeszłość zostaje za nią. Podsumowując moją wypowiedz, Bolesław Prus poświęcił wiele stron kobietom. Ja omówiłem tylko kilka z nich, każda wywodziła się z innej warstwy społecznej, miała inny sposób na postrzeganie świata. Prus ukazuje nam jak duży wpływ na kobiety miała emancypacja. Oczywiście wszystkie bohaterki są wyjątkowe na swój sposób, i mimo, że nie są wzorem do naśladowania to budzą w czytelniku emocje te pozytywne jak i negatywne.