Przykładem namiętności jest Anna Karenina wraz ze swoim kochankiem Aleksym Kiryłłowiczem Wrońskim. To wątek, który ukazuje rozpad rodziny oraz skrzywdzenie bliskich i swoich krewnych w imię egoistycznych pragnień szczęścia osobistego. Anna, będąc mężatką, zakochuje się ze wzajemnością w młodszym od siebie mężczyźnie-Wrońskim. Jednak od początku ich związek nie ma prawa zakończyć się pomyślnie dla obu stron. Z jednej strony żona o dwadzieścia lat starszego od siebie, szanowanego dygnitarza petersburskiego (u boku, którego nie czuła już prawdziwej miłości i namiętności) i matka ich ośmioletniego synka, a z drugiej strony poczucie kobiecości i chęć oderwania się od codzienności u boku kochanka. Bohaterka staje między młotem a kowadłem. Wie, że u boku męża nie widzi już przyszłości i że straci status społeczny a towarzystwo, z którym się do tej pory spotykała odwróci się od niej. Jest też świadoma tego, że jeśli zdecyduje się odejść od męża nie zobaczy już swojego syna, ani też nie będzie mogła zostać żoną Wrońskiego, gdyż w Rosji to mężczyźni i ojcowie mają wszelkie prawa. Od momentu poznania swojego kochanka zaczyna widzieć w swoim mężu wady, które wcześniej nie miały dla niej znaczenia. Porównuje swoje szczęście do żebraka, któremu dano chleb. Jednak wyciąga rękę po chleb, który jest zatruty. Decyduje się przyznać mężowi do romansu, gdy okazuje się że nosi pod swoim sercem dziecko Aleksego. Jednak nie chce dłużej tkwić w związku, małżeństwie, które już nie ma przyszłości i które się dla niej skończyło wraz z nadejściem zdrady. Skutkiem tego jest utrata swojego syna. Odchodzi od męża i staje się kobietą spełnioną pod względem uczucia i miłości jednak traci możliwość wychowywania swojego dziecka. Ta sytuacja doprowadza ją do zwątpienia w zaistnienie możliwości kiedy to będzie w pełni szczęśliwa. Związek w jakim zdecydowała się zostać przysporzył jej jednak wiele cierpienia i smutku a jego konsekwencją była nie tylko strata syna i statusu społecznego ale i fakt, iż musiała się ukrywać w posiadłości Wrońskiego, aby uniknąć upokorzeń ze strony otaczających ją osób. Wiążąc się z Wrońskim nie miała świadomości, że nie dojrzał do tego aby wziąć odpowiedzialności za nią i ich wspólne dziecko. Ona zostaje w domu, a on wychodzi na bale i grę w karty. Ich bliskie relacje stają się zagrożone. Pojawiają się ciągłe pretensje, oskarżenia. Sytuacja, w której Anna się znalazła doprowadziła ją do załamania i depresji, co doprowadziło do samobójstwa. Samobójstwo jest w przypadku Anny zemstą na sobie samej i na Wrońskim. W tej historii widzimy, że Anna źle ulokowała swoje uczucia. Jej związek z kochankiem był oparty głównie na miłości fizycznej, której wcześniej nie zaznała. Związek z jej mężem był tylko i wyłącznie z wyboru rodziców. Nie był oparty na miłości. Zdaniem autora powieści, małżeństwo bez miłości i szacunku jest grzeszne tak samo jak i zdrada. A pierwszy grzech, którego się dopuściła (małżeństwo) pchnął ją do kolejnych grzechów. Życie Kareniny możemy określić jako konflikt tragiczny. Będąc z Wrońskim nigdy nie będzie spełnioną matką, a ze swoim mężem nigdy nie będzie spełnioną kochanką. Cokolwiek by nie wybrała i tak będzie nieszczęśliwa. A jej największym nieszczęściem jest to, że nie spotkała w swoim życiu mężczyzny, który mógłby połączyć oba pragnienia.