Zosia i Telimena to dwie główne kobiece postacie poematu Adama Mickiewicza pt. „Pan Tadeusz”, który powstał w XIX wieku na Litwie. Owe kobiety różni bardzo wiele rzeczy, poczynając od wyglądu, a kończąc na charakterze. Są wobec siebie ogromnym przeciwieństwem.

Zosia była to młoda, czternastoletnia, pochodząca z bogatego rodu córka Ewy Horeszkówny i Jacka Soplicy. Po wyjeździe matki na Syberie, trafiła pod opiekę krewnej Telimeny. Dziewczyna była skromną, pełna radości i pogody ducha osobą. „Jak biały ptak zleciała z parkanu na błonie I wionęła ogrodem przez płotki, przez kwiaty”. Ten fragment doskonale ukazuje nam jej osobowość, upodabniając ją do białego ptaka, który symbolizuje wolność, czystość i delikatność. Właśnie taką osobą była Zosia. Bardzo lubiła spędzać czas na łonie natury bawiąc się z dziećmi czy pilnując ptactwa domowego. Dziewczyna nie miała zbytniego kontaktu z gośćmi, była płochliwa i wstydliwa. Izolowana przez krewną nie wiedziała jak ma się zachowywać przy ludziach z wyższych sfer. Kiedy po raz pierwszy ujrzała Tadeusza Soplicę w swoim pokoju jej słabości zostały ujawnione, o czym świadczy następujący fragment: „wleciała przez okno […] Nagła, cicha i lekka jak światłość miesiąca. Nucąc chwyciła suknię, biegła do zwierciadła: Wtem ujrzała młodzieńca i z rąk jej wypadła Suknia, a twarz od strachu i dziwu pobladła”.

Kontrastem Zosi jest Telimena. Była to czterdziestokilkuletnia wdowa i krewna Soplicy, która mimo swojego wieku i niezbyt dużego majątku odznaczała się pięknym wyglądem. Jej ubiór był bardzo elegancki i przyciągał wzrok niejednego mężczyzny. Przez kilka lat kobieta mieszkała w Petersburgu, gdzie spędzała czas w towarzystwie bogatych ludzi. Dzięki swojej przebiegłości oraz znajomości języka francuskiego sprawia wrażenie wykształconej i poważnej kobiety. Telimena kierowała się w życiu sprytem, pychą i chciwością. Była pewna siebie i doskonale wiedziała czego chce. Pragnieniem kobiety było wyjść z mąż, aby zapewnić sobie dobry byt , niestety jej ogromną wadą było traktowanie mężczyzn przedmiotowo. Nie zważała na ich uczucia, wręcz bawiła się nimi wykorzystując nieprzeciętną urodę. Jej urokom padło dwóch mężczyzn, których sobie wcześniej „upolowała” – wcześniej wspomniany Tadeusz Soplica i Hrabia Horeszko. Telimena porównuje ze sobą ich wady i zalety, aby zapewnić sobie dostatek przy boku jednego z nich. Rozmyślając nad Hrabią ocenia go jako młodego, przystojnego i bogatego panicza, niestety przez stereotyp, który nie uważał mężczyzn w jasnych włosach za romantycznego i żywiołowego, Hrabia zostaje szybko odrzucany. „Zmienni są w gustach ludzie majętni! Hrabia blondyn! Blondyni nie są zbyt namiętni!”. Tadeusz, jako drugi cel Telimeny to według niej „prostaczek! Poczciwy chłopaczyna! Prawie dziecko! raz pierwszy kochać się zaczyna”. Jej zdaniem, mężczyzna pomimo młodego wieku i braku doświadczenia z kobietami, może być dla niej idealnym partnerem, który będzie jej posłuszny i zapewni dogodne życie.

Telimena nie zważała na uczucia swoich „zdobyczy”, jednak, aby odsunąć od siebie Hrabiego postanowiła zapoznać go z piękną i skromną Zosią wyprowadzając ją na salony. „Warto by też pomyśleć o Hrabiego losie, Czyby się nie udało podsunąć mu Zosię?”. Ten fragment świadczy nie tylko o pozbyciu się Horeszki ze swojego boku, lecz także o negatywnej cesze, jaką posiadała Telimena, czyli spiskowanie i knucie. Kobieta była zdolna do wielu rzeczy, jej pragnienie zamążpójścia sięgało ponad wszelką normę i zasłaniało każdą jej pozytywną cechę. Dlatego jest przedstawiana jako postać zapatrzona w siebie i samolubna.

Jak już wcześniej wspomniałam Zosię i Telimenę różni prawie wszystko. Owe kobiety różni nie tylko wiek, ale przede wszystkim cechy charakteru. Zosia pomimo długiego przebywania na wsi i w towarzystwie dzieci i zwierząt domowych potrafiła zachować spokój i szacunek do ludzi. Dużą sympatią obdarzał ją Jankiel, żyd grający na cymbałach i posiadający dwie karczmy. Nie oceniała ludzi po wyglądzie i nie zależało jej na dobrach materialnych, w przeciwieństwie do ciotki Telimeny. Najważniejszym celem Zosi było odnalezienie prawdziwej i szczerej miłości. Jej delikatność i dobroć przerastały pychę i fałszerstwo Telimeny. Młoda dziewczyna zachwyca nas swoją skromnością i przeciętnością. Nie chce, ani nie próbuje być w centrum uwagi, jak jej ciotka, dla której m. in. zaistnienie wśród innych było największą chlubą.

Moim zdaniem, Zosia i jej ciotka Telimena to dwa ogromne przeciwieństwa. Przede wszystkim różnią się od siebie cechami wewnętrznymi. Zosia, która kieruje się sercem i dąży do odnalezienia miłości jest wspaniałym wzorem do naśladowania. Zachwyca czytelników i jest godna podziwu. Niestety jej ukochana krewna, kierująca się zaspokojeniem swoich potrzeb materialnych i grająca na uczuciach mężczyzn nie zasługuje na pochwałę. Myślę, że Adam Mickiewicz ukazując kontrast pomiędzy kobietami chciał przekazać nam, że do szczęścia nie potrzebny jest majątek i dobra materialne, ale miłość i dobrość, którą mamy w sercu. Właśnie takim przykładem do naśladowania jest nasza skromna bohaterka Zosia.