Podany fragment pochodzi z książki A .Camusa pt. „Dżuma.” Przedstawia dwa różne postawy wobec tytułowej zarazy, która jest metaforą zła towarzyszącego człowiekowi od zarania dziejów. Akcje książki można zinterpretować jako prezentacje różnych postaw przyjmowanych przez ludzi w obliczu momentu ostatecznego. Postacie Ramberta i Tarroua są przykładami dwóch takich postaw. W obydwu przypadkach śmierć wywarła ogromny wpływ w sposobie postrzegania przez nich świata, jednakże obaj podjęli walkę i zbuntowali się przeciwko dżumie.

Pierwszym z omawianych bohaterów jest Rambert dziennikarz z Paryża, który w Oranie znalazł coś więcej niż tylko odpowiedzi na pytania zawarte w ankiecie dotyczącej warunków życia Arabów. Na podstawie całej powieści można stwierdzić, że na początku gdy przyjechał do miasta czuł się trochę wyobcowany. Jednakże gdy pojawiła się dżuma bohater znalazł się w tym samym położeniu co mieszkańcy miasta przez co nie czuł się już tak osamotniony. Goethe powiedział: „Tylko w zbiorowości poznajemy naturę: tylko zbiorowo przeżywamy prawdziwe człowieczeństwo.” Można by rzec, iż wcześniej Rambert kierując się własnymi potrzebami nie dostrzegał, że tak naprawdę swoje człowieczeństwo. Poczuł się jak członek jakiejś większej wspólnoty, z którą utożsamiał się i rozumiał jej potrzeby. Jak sam powiedział : „Zawsze myślałem, że jestem obcy w tym mieście (…) Ale teraz, gdy zobaczyłem, wiem, że jestem stąd, czy chcę tego czy nie chcę tego, czy nie chcę. Ta sprawa dotyczy nas wszystkich.”

Sam narrator powieści ,w tym krótkim fragmencie, tłumaczy jego postawę : „ (…) nadal wierzył w to, w co wierzył, ale byłoby mu wstyd, gdyby wyjechał. Przeszkodziłoby mu to kochać kobietę, którą zostawił.” Dziennikarz przeżywa przemianę. Poświęca powierzchowne kontakty na rzecz prawdziwych kontaktów międzyludzkich. Rozumie, że zaraza zmieniła go jako człowieka, ale nie do końca może pojąć sensu przemiany : „(…) A jednak ja także się odwracam sam nie wiedząc dlaczego.”

Drugim z podanych postaci jest Tarrou, pomocnik Rieuxa. Na podstawie książki można stwierdzić jak duży wpływ na kształtowanie się osobowości bohatera miała mroczna przeszłość jego ojca, który uczestniczył w egzekucjach ludzi skazanych na śmierć. Syn w przeciwieństwie do swojego stwórcy nie traktował tego faktu jako coś normalnego. Świadomość o tym i częściowe poczucie winy, które odczuwał spowodowały obudzenia się w nim konieczności do walki z każdą formą zła. Staje się to misją jego życia, gdyż jak twierdzi :” każdy z nas nosi w sobie dżumę”

W podanym fragmencie Tarrou nie zdziwił się wieść o nagłej zmianie planów Ramberta, ani na wieść o czynnikach, które to spowodowały. Zauważył jedynie, iż musi wybrać pomiędzy osobistym szczęściem, a pomaganiem innym w ich nieszczęściu. W tej drugiej opcji nie ma miejsca na szczęście. Sam już wybrał.

Podsumowując „tworzeniem siebie” według autora powieści Alberta Camusa jest bunt, przeciwstawienie się złu, które w tym przypadku przedstawione było zostało jako dżuma. Obaj bohaterowie prędzej czy później podjęli walkę. Nie jest rzeczą ważną dlaczego tak wybrali. Byli przekonani w słuszności swoich decyzji. Można upatrywać te działanie jako najwyższą formę heroizmu, jednakże zanim to nastąpi lepiej sobie zadać pytanie : „ Czymże jest bunt jak nie oznaką człowieczeństwa?”