Za pierwszą pieśń narodową możemy uznać “Bogurodzicę”, powstałą w XIII w. Ma ona charakter głównie religijny, choć była odśpiewywana przy różnych ważnych wydarzeniach w dziejach polskiego oręża. Śpiewali ją na przykład rycerze Jagiełły podczas bitwy pod Grunwaldem. Następnie w XVII w. powstała pieśń o łacińskiej nazwie “Te Deum Laudamus”, co oznacza “Ciebie Boga wychwalamy”. Kolejną znaną pieśnią skomponowaną w XVIII w. jest “Pieśń Konfederatów Barskich”, związana z bardzo ważnym wydarzeniem historycznym. W II połowie XVIII w., a konkretnie w roku 1774, Ignacy Krasicki napisał utwór, który stał się hymnem Korpusu Kadetów, zatytułowany “Hymn do miłości ojczyzny”. W roku 1797 powstaje “Pieśń Legionów Polskich we Włoszech”. Tekst napisany został przez Józefa Wybickiego, autor melodii mazurka jest nie znany. Po raz pierwszy odśpiewana została 21 lipca 1797 roku na powitanie generała Jana Henryka Dąbrowskiego w Reggio, w północnych Włoszech, gdzie stacjonowały Legiony Polskie. W roku 1831 napisana została “Warszawianka” nazywana pieśnią powstańców listopadowych. W I połowie XIX w. powstała kolejna pieśń o charakterze narodowym, ale też religijnym, “Boże coś Polskę”. Natomiast w II połowie XIX w. Maria Konopnicka napisała tekst “Roty”. W roku 1926 sejm zatwierdził “Mazurka Dąbrowskiego”, czyli nieco zmienioną wersję “Pieśni Legionów Polskich we Włoszech”, jako polski hymn narodowy.