Każdy z nas przynajmniej raz zastanawiał się czym są marzenia i jaki wpływ wywierają one na nasze życie. Każdy z nas marzył, chociaż otwarcie uważał to za mało realne. Dla wielu pragnienia te pozostają wyłącznie w sferze fantazji. Jednakże można spotkać ludzi, dla których marzenia są jedyną szansą na zmianę, na przerwanie łańcucha monotonii. Próbują oni zmierzyć się z życiem, a ich jedyną bronią jest nieustępliwa wiara w powodzenie. Historia Polski pokazuje, że wyłącznie poprzez podejmowanie ciągłych prób realizacji marzeń można mówić o wolności. Prawdziwy dramat rozpoczyna się, gdy pomimo aspiracji i niejednokrotnie heroicznych wysiłków, marzenie nie może zostać spełnione. W swojej pracy skupię się na przyczynach i konsekwencjach niezrealizowanych dążeń, ujętych w polskiej literaturze, w okresie pozytywizmu. I przykład: “Kamizelka”

Autorem " Kamizelki" jest Aleksander Głowacki, herbu Prus. Żył w latach 1847 - 1912. Jego rodzicami byli: Antoni i Apolonia, z rodziny Trembińskich. Bolesław nie miał łatwego dzieciństwa. W 1857 r. rozpoczął naukę w Powiatowej Szkole Realnej przy Gimnazjum Guberialnym w Lublinie. Następnie udał się na studia do Warszawy. Wspólpracował z czasopismami: “Niwa”, “Opiekun Domowy”, “Mucha”, “Kurier Warszawski”, “Nowiny” oraz “Ateneum”. Równolegle z pracą dziennikarską rozwijała się działalność baleterystyczna. Prus stworzył wiele dzieł, m. in. “Lalkę”, “Faraona”, “Kamizelkę”. Prus żył w czasach oczekiwań na nowego wieszcza, pisarza pokolenia. Tworzył w latach sprzyjających powstawaniu legend literackich, w okresie dogodnych ku temu warunków. Składnikami legendy literackiej mogą być zarówno biografia, jak i jego twórczość. Biografia nie jest rozumiana jako koleje życia Prusa, lecz jako zespół poglądów i przekonań pisarza. “Kamizelka” została wydana w 1882 r. w “Nowinach”. Tytuł dotyczy motywu kamizelki występującej w opowiadaniu. Jest symbolem losu małżeństwa: bezmiaru miłości i niedoli. W ostatnim fragmencie opowiadania dowiadujemy się prawdy o przedmiocie, którym była kamizelka. Wychodzi na jaw kłamstwo, które było próbą przezwyciężenia choroby. Narrator zauważa, że ziemię pokrywa śnieg, a niebo - chmury. Są one oznaką cierpienia i zła, jednak widzi także promień słońca, który może to przezwyciężyć. Dzięki poświęceniu siebie dla innego człowieka przysypujący śnieg będzie musiał zniknąć, wraz z pesymizmem, który mu towarzyszy. Słońce nadaje całej dramatycznej historii element optymizmu. Symbolizuje ludzką dobroć i bezkompromisową miłość. Także kamizelka ukazana w utworze przypomina o wielkim uczuciu - miłości Przyczynami niespełnienia marzeń ukazanych w utworze są bieda i kłamstwo. Bieda ukazuje się dopiero wtedy, gdy mąż zaczyna chorować. Kobieta nie jest w stanie sama zająć się wszystkimi obowiązkami łącząc je z codzienną pracą i opieką nad mężem. Żona jest opiekuńcza i troskliwa. Wokół męża tworzy spokój i ciepło, bo wie, że tego potrzebuje. Panuje nad emocjami w najtrudniejszych momentach. Ma świadomość tego, że mąż umrze, ale udają, że to nieprawda, by odsunąć od męża strach i obawę przed śmiercią. Mąż docenia starania żony. Prawdopodobnie zdaje sobie sprawę z powagi choroby. Boi się śmierci, jest przerażony coraz większą utratą sprawności. Traci nadzieję, przeżywa chwile skrajnego zwątpienia. Jest jednak w stanie zdobyć się na drobne oszustwo w stosunku do żony. Stara ukryć przed nią swój rzeczywisty stan i dodać jej otuchy. Małżeństwo jest całkowicie sobie oddane. Potrafią wzajemnie dla siebe cierpieć. Są skromni, pokorni, cieszą się każdą chwilą, wspierają się w nieszczęściu. Z pokorą przyjmują to, co przynosi im los. Prus w noweli zwraca uwagę na niski poziom życia mieszczańskiej rodziny. Małżonkowie nie żyli w dostatku, co widać poprzez szczegóły. Kamizelka jest zniszczona, co świadczy o tym, że mąż nie miał drugiej na zmianę. Mimo miłości i wzajemnego szacunku małżonkowie byli zdolni do kłamstwa i oszustwa, aby przynieść spokój ukochanej osobie. Potrafili poradzić sobie w tej ciężkiej dla nich sytuacji. Mieli nadzieję, że będzie tak jak dawniej. Uważam, że należy podziwiać ich za to. W tym trudnym okresie małżeństwo żyje w równowadze, cierpliwości i wytrwałości. Nie okazują cierpienia i strachu. Narrator utworu jest jednocześnie sąsiadem małżonków. Zauważa ich cierpienie. W ten sposób cudze cierpienie i smutek pomaga mu odwrócić uwagę od własnego bólu. Małżonkowie toczyli ze sobą grę. Oparta ona była na kłamstwie, ale w szlachetnym celu. Mąż i żona mieli nadzieję i wiarę, że stanie się cud. Nadzieja jest podtrzymywana do ostatnich chwil. Znoszą swój los z pokorą, rezygnacją, ale nie tracą nic ze swej ludzkiej dumy i godności. Są opisani w sposób, w jaki przyjmują przeznaczenie. W ostateczności mąż umiera, a żona sprzedaje kamizelkę i odchodzi. Nie wiemy, co dalej dzieje się z kobietą. Budowana z wielkim poświęceniem rodzina upada. Narrator jest wrażliwy i współczuje rodzinie pogrążonej w dramacie. Wie, że małżeństwo podczas choroby wzajemnie się okłamywało. Zna ich tajemnicę. Narrator kupuje kamizelkę. Pomaga mu ona w odrodzeniu się, doznaniu oczyszczenia. Pragnie zacząć życie od nowa. Często zastanawiamy się nad marzeniami, jaki mają wpływ na nasze życie. Dla wielu zostają w sferze fantazji. Możemy jednak spotkać ludzi, którzy szukają szansy na zmianę, tak jak małżeństwo. Mają wiarę, że mogą coś zmienić. Poprzez podejmowanie prób zrealizowania marzeń, możemy mówić o wolności. Dramat zaczyna się, gdy pomimo aspiracji marzenie nie może zostać spełnione. “Kamizelka” jest utworem zarówno o miłości, jak i o kłamstwie. Kłamstwo jest artukułowane wprost i poprzez przemilczenie. Możemy zadać sobie pytanie: Czy mówienie nieprawdy jest zawsze złem i czy czynem złym jest unikanie prawdy przez przemilczenie? Niemożność wyleczenia wynika z niedostatku, co z kolei jest przyczyną pojawienia się domokrążcy. Cały utwór pomimo smutnego zakończenia niesie ze sobą pozytywne przesłanie mówiące, że o marzenia należy zawsze walczyć, mimo przesądzonego losu. Przesłaniem książki jest wiara w: lepszą egzystencję, życie ludzi, nadzieję, miłość, mimo świata, który jest pełny zła, cierpienia oraz śmierci. Utwór ukazuje sposób, w jaki należy patrzeć na otaczającą nas rzeczywistość. Prus w swoich utworach zwraca uwagę na problemy psychologiczne i etyczne. W opowiadaniu ukazane są zdarzenia fabularne zaczerpnięte z życia codziennego, ale motyw tytułu jest probierzem ludzkich myśli, uczuć, reakcji, emocji i czynów społecznie znaczących. Ukazany jest świat psychicznych doznań i postaw etycznych bohaterów z różnych środowisk. Prus otworzył przed odbiorcami dusze ludzi biednych, odmalował ich byt, dole i niedole, obyczaje. Poeta był z natury filantropem, dlatego ta klasa ludzi, po części biednych i potrzebujących opieki pociągnęły go szczerze. Wartość drobnych utworów Prusa tkwi w prawdzie psychologicznej kreowanych postaci i ich psychologicznej odkrywczości. Nowela zakończona jest charakterystyczną puentą, która jest uogólnieniem wypadków jednostkowych. Nowelistyka ta przynosi bogatą panoramę społeczno - obyczajowej rzeczywistości postyczniowej oraz obraz ludzkiego bytowania.