Powstanie romantyzmu niemieckiego poprzedzał okres “burzy i naporu” (nazwa pochodzi od tytułu dramatu Klindera). Był to literacki prąd przeciw rozdarciu Niemiec na wiele państewek feudalnych, przeciw despotycznej władzy królów, przeciwko kulturalnemu i gospodarczemu. Pisarze burzy i naporu domagali się w literaturze uczucia, ludowości, protestowali przeciw wszystkim sztywnym przepisom, ograniczającym swobodę pisarską. Najwybitniejsi pisarze niemieccy to: Johann Wolfgand Goethe i Frijderyk Schiller. Pisarze niemieccy Polscy romantycy brali przykład z twórczości pisarzy niemieckich. Przede wszystkim wzorowali się na twórczości Johanna Wolfganga Goethe’go, o którym Mickiewicz powiedział: “Goethe we wszystkich prawie swych dziełach ukazuje się coraz innym i nieskończenie rozmaitym”. Szczególnym zainteresowaniem darzono takie utwory jak: “Cierpienia młodego Wertera”, “Herman i Dorota”, “Faust”, ballady – “ Król olszyn”, “Rybak”. Innym niemieckim poetą, który kształtował świadomość polskich romantyków był Friedrich Schiller. Był on twórcą nowoczesnego dramatu, wyrazicielem ideałów wolności i sprawiedliwości wobec polskiego romantyzmu. Był przeciwnikiem pruskiego despotyzmu, rzecznikiem niepodległości narodów, sympatykiem polskich “męczenników wolności”. Jego utwory to: “Księga pieśni”, “Nowe pieśni”, “Powrót”. Polscy romantyści wzorowali się również na twórczości innych pisarzy niemieckich: Augusta Wilchelma Schlegela, Friedricha Schlegela, Friedricha Wilhelma Josepha Schelinga i inni. Johann Wolfgand Goethe – największy poeta Niemiec i jeden z największych poetów świata. Przywódca duchowy preromantyzmu niemieckiego. Autor powieści “Cierpienie młodego Wertera”, poematu “Herman i Dorota”, tragedii “Faust” oraz wielu ballad i wierszy lirycznych. “Goethe we wszystkich prawie swych dziełach ukazuje się coraz innym i nieskończenie rozmaitym ”. słowa Adama Mickiewicza “Król Olszyn” (“Król Olch”, “Król elfów”). Jest to ballada, gdzie świat fantazji widzianemu oczyma dziecka zostaje przeciwstawiony chłodny racjonalizm ojca, reprezentującego człowieka doby oświecenia. Wprowadza autor nastrój grozy, niesamowity świat fantastyczny, a utwór kończy się tragicznie – śmierć dziecka na rękach zrozpaczonego rodzica. Friedrich Schiller (1759-1805)– autor wielu ballad, twórca nowoczesnego dramatu i znakomity dramatopisarz (“Zabójcy”, “Intryga i miłość”, “Wilhelm”, “Rękawiczka”). Tworzył utwory o tematyce społeczno obyczajowej lub historycznej. “Rękawiczka” Ballada tematyka sięga do opowieści średniowiecznych, łączy w sobie elementy epickie i dramatyczne. Charakterystyczną jej cechą jest zwięzłość akcji i zaskakująca puenta. Fabuła służy za ilustrację nauki moralnej. Romantyzm angielski Przedstawiciele: George Byron i jego słynne powieści poetyckie “Giaur”, “Korsarz”; dramaty: “Manfred i Kaina”, a także poemat dygresyjny – “Podróże Childe Harolda”. Walter Scott – znany głównie jako twórca szybkich, pełnych emocji powieści historycznych, takich jak “Warerley”, “Narzeczona z Lammermmooru”. James Macpherson, który zasłyną jako autor Pieśni Osjana, utwór ten wywołał w Europie ogromne poruszenie, gdyż Macpherson ogłosił, iż jest to rzeczywisty zabytek literatury celtyckiej, pochodzący z III wieku, odnaleziony przez poetę. W rzeczywistości opowieści Barda Osjana, były utworem Macphersona, przeniosły zaś czytelnika w krąg średniowiecznego rycerstwa, opowiadały o przygodach Szkotów, o walkach dawnych Celtów. Horacy Walpde – twórca powieści gotyckiej, czyli takiej, która rozgrywała się w ponurych zamczyskach, lochach lub samotnych siedzibach, pełną duchów, tajemnic rodowych i tragicznych wydarzeń, nie pozbawiona wątku miłosnego i szczęśliwego zakończenia.