Utwór ten nosi tytuł „Pochwała wielkości Stwórcy i godności człowieka”. Jak sama nazwa wskazuje, psalm ma charakter pochwalny.

Pieśń zbudowana jest z czterech nieregularnych części. Najkrótsza z nich jest ostatnia, posiada jedynie dwa wersy i stanowi swoiste zamknięcie utworu. Już w początkowych wersach odnajdujemy apostrofę, czyli bezpośredni zwrot do Boga : „O Panie! Nasz Boże!”. Całość utworu to monolog psalmisty, a jego słowa skierowane są do Pana. W utworze odnajdujemy, oprócz apostrofy, inne, liczne środki artystyczne, między innymi epitety: „przedziwne”, „mniejszym”, pytanie retoryczne „(…), że się nim zajmujesz” czy też wyliczenie, zarówno zasług dla człowieka oraz bożych darów.

Psalm 8 jest bez wątpienia piękną, niesamowitą pochwałą dzieła bożego. Podmiot liryczny zdaje sobie sprawę, iż człowiek w obliczu Boga jest mały, wątły, bezsilny. Bez pomocy Stwórcy nie byłby w stanie sobie poradzić, nie potrafiłby pokonać codziennych przeciwności losu. Jednak Bóg jest miłosierny i pełen dobroci, dlatego wspiera ludzi i udziela im swojej opieki. Osoba mówiąca w psalmie kolejno wymienia łaski, jakich człowiek doświadczył z ręki Pana. Należą do nich między innymi : władza nad wszystkim, co zostało stworzone, podarowanie roślin i zwierząt, możliwość zwiedzania oraz zdobywania świata. Wszystko co dobre ludzie zawdzięczają Bogu i podmiot liryczny doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Dlatego też w pieśni wyraża swoją głęboką wdzięczność, pokazuje, jak bardzo docenia swoje życie i jego uroki. Bóg ukazany jest w utworze jako istota niezwykła, najlepsza, najważniejsza, posiadająca wiedzę wszechstronną i nieograniczoną moc. Dla człowieka imię Pana jest „dziwne”, umysł ludzki nie jest w stanie ogarnąć jego wielkości. Mimo tego Bóg jest jedyną nadzieją oraz sposobem na bycie lepszym, mądrzejszym.

Psalm 8 stanowi wspaniałe wyznanie człowieka, który pokazuje swoje oddanie oraz pokorę wobec Boga. Podmiot liryczny wierzy, że to dzięki Panu jego życie jest pełne i szczęśliwe, ma nadzieję, że tak będzie już zawsze. Utwór ten ma charakter pochwalny i jednocześnie dziękczynny, stanowi uhonorowanie Boga oraz jego najwspanialszego dzieła, jakim jest człowiek. Druga część tytułu, dotycząca godności człowieka, dowodzi, iż potrafi on wykorzystać boże dary i umie zorganizować sobie spokojne życie na ziemi.