W Księdze Aforyzmów znalazłem pewne piękne zdanie:„Matka jest ciepłem, jest pokarmem, matka jest pełnym błogości stanem zadowolenia i bezpieczeństwa (…). Nic nie musisz zrobić aby być kochanym – miłość matki nie jest obwarowana żadnym warunkiem (…). Nie trzeba jej zdobywać….”. Tak opisuje matczyną miłość Erich Fromm, niemiecki filozof. Poniższa prezentacja będzie w pewnej mierze analizą powyższego cytatu. Spróbuję na podstawie wybranych przeze mnie dzieł literackich omówić kilka postaci matek i sprawdzić przystawalność tej ponadczasowej mądrości do życia zwykłych kobiet, matek i rodzin. Na wstępie wspomnę od razu, że literatura polska i powszechna przedstawia matkę w różnych kontekstach. Zacznę swoja analizę od przedstawienia portretu matki na przykładzie mitu Jana Parandowskiego Pt. „Demeter i Kora”. Demeter jawi się jako matka porwanej przez Hadesa Persefony.." Persefona nie posłuchała swojej matki, która zabroniła jej dotykać narcyzów i kiedy zachwycona pięknem jednego z nich dziewczyna zerwała go, z podziemi na rydwanie zaprzężonym w konie przybył Hades, by porwać piękną Persefonę do swojego podziemnego królestwa. Demeter długo poszukiwała swojej córki. W czasie wędrówki spotkała księżniczki, córki króla Keleosa, które zachęciły ją by zgodziła się na służbę dworską i pomoc w wychowaniu księcia. Podczas rozmowy, jaką przeprowadziła Demeter z księżniczkami, dowiedzieć się można było, iż kobieta była doskonałą matką nie tylko z powodu ogromnej miłości, jaką darzyła swoje dziecko, ale także z powodu posiadania wszelkich umiejętności wykonywania czynności, potrzebnych przy wychowaniu potomstwa. Umiała ona czule pieścić dziecko, słać łóżka i opowiadać piękne bajki. Demeter była boginią jedną z najczcigodniejszych. Mówiło się o niej „gleba-matka”. Z powodu jej smutku po stracie córki cała ziemia za jej sprawą okryła się żałobą. Pola nie rodziły nowych plonów, drzewa owoców i wydawało się, iż ludzie i zwierzęta będą musiały umrzeć z głodu. Demeter tak bardzo kochała swoją córkę, iż z trudem mogła przeżyć jej utratę. Doskonale żal matki oddaje Jan Parandowski w Mitologii, kobietę przedstawia w momencie jej załamania :