,,Wesele" to dramat napisany przez Stanisława Wyspiańskiego. Dzieło powstało na podstawie wydarzeń które miały miejsce w rzeczywistości. W 1900 roku odbył się ślub Lucjana Rydla z Jadwigą Mikołajczykówną w domu Włodzimierza Tetmajera. Wyspiański był gościem na tym wesel, obserwując gości i ich zachowania stworzył dramat pt.,,Wesele’’. Czołowym przedstawicielem artystów w „Weselu” jest Poeta. Kryje się za nim osoba Kazimierza Przerwy-Tetmajera. Reprezentuje on bohemę artystystyczną, jest bratem Kazimierza Przerwy Temajera. Poeta to postać która ma poczucie wartości jest typowym artystą. Chłopi uważają, że ich działalność jest na szkodę narodu. Chłopstwo sądzi iż poezja zamiast zagrzewać do walki usupia naród. Pod adresem inteligencji kierują również inne zarzuty jak niezdolność do konkretnych działań i bierność.We fragmencie z aktu III, sceny 9, Rycerz, który jest symbolem patriotyzmu mówi: „Wiesz ty, czym ty mogłeś być? (…) Zwiastun!!”. Wytyka w ten sposób fakt, że artyści, którzy mogliby obudzić ducha narodu, zagrzewać do walki, wolą narzekać.Innym przedstawicielem artystów jest „Pan Młody” – Lucjan Rydel. Fascynuje go 1wieś i ludowość, mimo, że nie ma pojęcia o takim życiu, ponieważ wywodzi się z inteligencji. Wieś traktuje jako ucieczkę od kłopotów, fascynuje się nią tylko powierzchownie. W dramacie pojawia się również Rycerz którym jest Zawisza Czarny z Garbowa. Jest on XV-wiecznym herosem, symbolem minionej chwały i cnót rycerskich. Zachęca on Poetę aby czerpał się z tradycji. Rycerz pragnie aby poezja zagrzewała do wali a nie usypiała naród. Zawisza wspomina o przeszłości i zwycięskiej bitwie pod Grunwaldem, która jest symbolem zwycięstwa. W ,,Weselu" znajduje się też nawiązanie do jednego z wierszy Kazimierza Przerwy-Tetmajera „Evviva l’arte”, gdzie podmiot liryczny wychwala sztukę , twierdząc równocześnie, że życie ludzkie jest nic nie warte w porównaniu do sztuki, jej wielkości i wiecznego trwania. Wyspiański w dramacie krytykuje tę postawę artystów: „Ha! Trza znosić Fata, Los, konsekwentnie próżny trzos”, sygnalizuje błędność założenia, że sztuka jest najważniejsza. Ogólnie pojęta sztuka jest przedstawiona w „Weselu” z nawiązaniami do romantyzmu. Na każdym kroku pojawiają się odniesienia do sztuki ludowej, folkloru. Dla ówczesnych artystów wieś i prostota stanowiły inspirację. Wyspiański zastosował zabieg synestezji - połączył elementy słów, dźwięków, światła oraz obrazów scenografii. W dramacie, autor wiele uwagi poświęcił artystom oraz podejściu do sztuki, stało się to między innymi tłem dla obalenia mitu narodowego. Poetów, malarzy, inteligentów dzieli ogromna przepaść z warstwą społeczeństwa, która ich tak bardzo fascynowała i w którą chcieli wniknąć poprzez małżeństwa i wyjazdy. Wyspiański podkreśla ważną rolę poezji, która powinna zagrzewać do walki oraz budzić w Polakach patriotyzm. Podkreśla iż siła powinna być czerpana z chlubnej tradycji .