„Makbet” jest jedną z wybitnych sztuk napisanych przez Williama Szekspira. Jest ona nasycona tragizmem, grozą i krwią. „Makbet” jest wzorcem tragedii teatru elżbietańskiego. Postać tytułowa ma możliwość wyboru pomiędzy dobrem, a złem, w niezwykły sposób łączy w sobie cechy niepohamowanego mordercy z wrażliwością i poetycką wyobraźnią. Los bohatera nie jest przesądzony, a znajomość przyszłości spowodowała jego usilne dążenie do nieprawego objęcia tronu. Dramat porusza problematykę władzy, winy i kary, fatum, istnienia sił wyższych, przypadku, a także pyta o źródło zła i ludzkiego cierpienia. Pierwszy fragment tekstu pochodzi z aktu I, jest to scena, w której Makbet wygłasza monolog tuż przed popełnieniem zbrodni. Targają nim wątpliwości, ponieważ ma świadomość konsekwencji morderstwa. Wie, że jeśli pozbawi życia króla Dukana, będzie zmuszony popełnić kolejne zabójstwa, aby pozostać pozornie bezkarnym. Zastanawia się, czy dla korony warto dopuścić się tylu zbrodni. Drugi fragment tekstu pochodzi z aktu III i jest to monolog Makbeta wygłoszony po uśmierceniu Dunkana. Próbuje tutaj ocenić swoją sytuację, a także planuje kolejne morderstwa. Zdaje sobie sprawę, że jego grzech pozostanie bezowocnym, gdyż przyniesie korzyści potomkom Banka. Makbet jest zdecydowany w swoich zamierzeniach, zmienia się też jego postawa wobec świata. Przed popełnieniem zbrodni Makbet jest walecznym, odważnym, dobrym wodzem i wiernym rycerzem swojego króla. W każdym aspekcie realizuje etos rycerski. Jego postawa zmienia się po przepowiedni trzech czarownic. To one burzą porządek moralny, to co dobre nazywają złem, a to co złe usiłują nazwać dobrem. Po spotkaniu z wiedźmami, Makbeta dręczy myśl zostania królem Szkocji. Posiada on sumienie, potrafi oddzielić dobro od zła. Czuje przerażenie na myśl, że mógłby dopuścić się zbrodni, oznacza to, że jest człowiekiem dobrym, prawym i szlachetnym. Jednak przewagę nad sumieniem ma ambicja i żądza władzy, które doprowadzają bohatera do splamienia się krwią królewską. Po morderstwie Makbet tłumi w sobie wrażliwość i zagłusza sumienie, nie potrafi przyznać się do winy. Staje się fałszywym, obłudnym hipokrytą i cynikiem. Jest okrutny i bezwzględny w planowaniu kolejnych zabójstw, po których nie wzrusza go już nawet śmierć żony. Z analizy pierwszego monologu wynika, że Makbet chciałby, aby przeznaczenie wypełniło się jak najszybciej. Wie, że popełnienie zbrodni przyniesie za sobą dalsze następstwa, nie tylko w życiu ziemskim, ale też po śmierci. Jest świadomy, że każdy morderca ponosi jakąś karę. Wymienia także wiele powodów, dla których powinien Dukana chronić: „Z podwójnych względów należy mu się u mnie bezpieczeństwo: jestem i krewnym jego, i wasalem.[…] Jestem, co więcej, i gospodarzem jego, który winien drzwi zamknąć jego zabójcy, nie, owszem, sam mu do piersi zbójczy nóż przykładać.