Utwór Stefana Żeromskiego pt. „Przedwiośnie” ukazuje portret matki głównego bohatera. Nie była ona zbytnio szanowana przez syna. Dopiero Cezary odczuł jej brak po śmierci matki. Podany fragment „Przedwiośnia” jest przedstawiony właśnie w sytuacji, gdy Cezary Baryka odczuł brak jej miłości.

Autor tekstu opisuje Jadwigę Barykę jako osobę silna psychicznie, lecz fizycznie była słaba. Zawsze dążyła do celu i nie poddawała się. Była również bardzo przewidywalna i „nieomylnie widziała wszystko”. Można powiedzieć, że nic nie było w stanie jej zaskoczyć. Była ona też bardzo chora. Przebijały się przez nią choroby, które zabierały jej wiele siły. Nie poddawała się jednak i ciągle kroczyła dalej. Robiła ona to nie dla siebie, lecz dla Cezarego. Jej opiekuńczość i miłość do niego przekraczała wszelkie granice. Czuwała ona nad synem, oraz była mu bardzo oddana. Żyła dla niego, aby czuł się dobrze i bezpiecznie. Pomimo zachowań Cezarego, jego złego zachowania, chuligaństwa i postawy do rewolucji i szkoły i tak go akceptowała i nie odrzuciła.

Portret matki Cezarego jest opisywany z punktu widzenia Cezarego, który dostrzega matkę dopiero po jej śmierci. Przed tym wydarzeniem nie interesował się nią. Żeromski bardzo wywyższa matkę używając wielu środków stylistycznych. Autor używa epitety, metafory, a także ciągi wyrazów podobnych (choroby „gnębiły, napastowały, biły”).

Podsumowując powyższą analizę fragmentu można powiedzieć, że Żeromski opisuje matkę Cezarego w sytuacjach, które jej się przytrafiły, a także oczami Cezarego. Ale matka została przedstawiona jako osoba, która wiele w swoim życiu przeszła. Wszelkie trudności z jakimi się napotkała ukazują jej charakter. Jest to typowy portret matki opiekuńczej i kochającej.