„Potop” to druga i najbardziej rozbudowana część trylogii Henryka Sienkiewicza. Podobnie jak „Ogniem i mieczem” oraz „Pan Wołodyjowski”, napisana jest na tle historycznym, jednakże wątek miłosny stanowi niezwykle istotny element powieści. Podczas lektury poznajemy ciekawą parę, a mianowicie Andrzeja Kmicica i Aleksandrę Billewiczówną. Podany fragment przedstawia scenę pomiędzy tym dwojgiem, mającą miejsce na początku utworu. Andrzej Kmicic to młody dowódca oddziału żołnierzy, z którymi przybył do Laudy, aby wypełnić ostatnią wolę Herakliusza Billewicza zawartą w testamencie. Według niego młodzieniec miał poślubić Oleńkę i otrzymać w spadku miejscowość o nazwie Lubicz. Andrzej znany był z odwagi na polu walki, brał udział w licznych bitwach, a jego chorągiew cechowała się walecznością. Aleksandra natomiast jest wnuczką samego Herakliusza, mieszkającą w Wodoktach. Swojego przyszłego męża nie znała prawie wcale, dopóki nie pojawił się w jej okolicach, by złożyć wizytę. Oboje bardzo przypadli sobie do gustu. Podany fragment ma miejsce w domu panny Billewicz. Na początku przytoczonej sceny Kmicic nie jest już mężnym żołnierzem. Przeobraża się w niepewnego młodego mężczyznę, któremu wyraźnie zależy na opinii Oleńki: stąd obawa przed wyjawieniem prawdy dotyczącej jego poczynań w Upicie. Musiał udać się do tej miejscowości ze względu na awantury powstałe między jego ludźmi a mieszczanami. Andrzej rozkazał wychłostać burmistrza, a oficerów pognać nagich po śniegu. Młodzieniec wyraźnie krępuje się wyznaniem prawdy, jednakże bardziej paraliżuje go strach, iż pozytywne zdanie narzeczonej o jego osobie może ulec znacznemu pogorszeniu. O skrępowaniu Andrzeja wyraźnie mówi język ciała: nerwowe przygładzanie włosów, maszerowanie w tę i we w tę po pokoju. Gdy Oleńka pyta go o wizytę w Upicie, początkowo serwuje swojej przyszłej żonie stosunkowo niewinną odpowiedź, by po chwili przyznać się do wszystkich przewinień. Kmicic próbuje ułaskawić pannę Aleksandrę, jednakże jej rozczarowanie jest widoczne od samego początku. Najpierw dziewczyna milczy, by w końcu wyrazić swoją niepochlebną opinię na temat Andrzeja. Oleńka to bardzo wrażliwa kobieta, która liczy się ze zdaniem innych ludzi i nie chce, aby ktokolwiek miał powód do złego wypowiadania się o jej narzeczonym. Ponadto niezmiernie smuci ją fakt, iż Kmicic zachował się tak okrutnie wobec kogoś innego, wiadomość o jego postępowaniu wzbudza gniew w jej drobnym ciele. Panienka nie skrywa swoich emocji, od razu atakuje Andrzeja ostrymi słowami, który jest bardzo zaskoczony jej wybuchem. Można sądzić, że najwyraźniej przypuszczał, iż przyznanie się do wszystkiego oraz prośba o łagodność załatwi całą sprawę. Świadczy to w pewien sposób o egoizmie Kmicica, który najwyraźniej nie do końca pojmuje wagę swoich przewinień.