Miłość to jedno z najpiękniejszych uczuć towarzyszących człowiekowi, ale za razem najtrudniejsze. Przedstawieniem miłości zajmowali się artyści już od bardzo dawna, ukazując różne jej oblicza. Motyw ten możemy znaleźć w dziełach twórców różnych epok, od starożytności aż po czasy współczesne. Ma ona wiele twarzy i dlatego nie możemy jej dokładnie zdefiniować. Może być to miłość matki do dziecka, dziecka do rodziców lub miłości dwojga osób różnej płci. Słowo miłość nie jest jednoznaczne i dlatego świadomie zawężam zakres znaczenia tego słowa. Choć bowiem o miłość pomiędzy dwoma osobami , które różnią się pod względem płci. Miłość kobiety i mężczyzny kształtuje się głęboko w psychice dwojga osób. Kochająca się nawzajem para jest piękna, ich miłość na pozór wieczna i niezniszczalna, dająca ukojenie i szczęście, ale zdrada lub odrzucenie przynosi ból powodując samotność i nienawiść. W literaturze spotykamy różne typy miłości, a mianowicie może być to miłość szczęśliwa, trudna bądź ta najgorsza nieszczęśliwa. I właśnie do tych typów miłości chciała bym przywołać przykłady. Moim pierwszym argumentem jest „ Odyseja” , której autorem jest Homer. Opowiada ona o silnej i nieskończonej miłości pomiędzy Penelopą i Odyseuszem. Jest ona wzorem i symbolem najtrudniejszej małżeńskiej miłości. Kobieta przez dwadzieścia lat, pomimo natarczywości licznych zalotników, była niezmiennie wierna przebywającemu poza domem Odysowi. Jedynie on był wymarzonym mężczyzną tej mądrej, ostrożnej kobiety i wzorowej matki. Kobieta cierpliwie oczekuje jego powrotu. Jej zachowanie stało się symbolem niezwykłego oddania i trwałej miłości małżeńskiej. Kobieta ani na chwile nie zwątpiła w powrót Odyseusza. Przez cały czas, Penelopa trzymała zalotników z dala od siebie. Obiecała że wybierze jednego z nich, gdy skończy tkać sukno pogrzebowe. Jednakże każdej nocy rozpruwała pracę z poprzedniego dnia. Również miłość Odyseusza jest wielka i prawdziwa, w końcu jako jedyny pokonał wszystkie przeciwności i jako jedyny powrócił z wojny. Można przez to powiedzieć że jego miłość była tak wielka że chciał żyć, bo miał dla kogo i miał dla kogo wróci, wszystko co robił, robił z myślą o ukochanej. Utwór jest dowodem że prawdziwa miłość istnieje i nie jest w stanie nic ją pokonać, ani odległość ani inni ludzie. Wątek miłości porusza także św. Paweł w Pierwszym Liście do Koryntian, we fragmencie zwanym Hymnem o miłości. Wysławia w nim miłość, określając zarazem, że człowiek nie kochający jest nikły i pusty, nie jest człowiekiem. Bez miłości inne wartości człowieka takie jak władza, wiedza, umiejętności, wiara czy poświęcenie są niczym. Podkreśla on potęgę miłości, ponieważ ona wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, pokłada nadzieje i wszystko przetrzyma. Jest ona doskonała i wieczna. Według św. Pawła miłość jest najważniejszą cnotą. Miłość to uczucie ponadczasowe, które nadaje sens ludzkiemu życiu. Ma ona wielką wartość i potęgę. Miłość jest największym darem. Wywyższa ona człowieka. Wszystkie przedmioty, dobra i uczynki ludzi nic nie znaczą bez miłości. Jest ona niezbędna w życiu każdego człowieka. Słowa św. Pawła można odczytać, jaką propozycję pewnej postawy ufności człowieka wobec otaczającej go rzeczywistości. Miłość jest taką wartością że przetrzyma wszystkie przeciwności, cierpienie czy ból. W utworze pokazane jest że człowiek kochający ufa drugiemu człowiekowi. Święty Paweł ustanawia miłość w hierarchii wartości na najwyższej pozycji. Jest ona najważniejszym budulcem świata. Tak więc bez miłości ludzkie życie stało by się puste bez celu i sensu. Prawdziwa miłość łączy się tylko z zaufaniem i skromnością. Człowiek prawdziwie kochający nie wywyższa się. Miłość jest ona czysta, nie szukająca korzyści, jest bezinteresowna. Dzięki niej człowiek jest wyrozumiały, potrafi przebaczyć, a nawet zapomnieć gorsze chwile i uczynki. Opiera się on na uczciwości i sprawiedliwości oraz prawdzie. Osoba która kocha przetrwa najgorsze momenty i przeciwności losu. Moim kolejnym argumentem jest ,,Romeo i Julia’’. Szekspir stworzył parę młodych ludzi, którzy zakochali się miłością romantyczną „od pierwszego wejrzenia”. Nie zwracając uwagi na konsekwencje tego uczucia, prawie od razu wyznali sobie uczucia i zaplanowali małżeństwo. Ani przez chwilę nie brali pod uwagę możliwości poinformowania o wszystkim swych rodziców, ich miłość była tajemnicą, której pomagali strzec Ojciec Laurenty i Marta. Gdy nadszedł tragiczny moment wygnania Romea poza granice Werony, jego ukochana żona nie traciła wiary w połączenie ze swym ukochanym. Mimo gróźb i nalegań ojca na ślub z Parysem, obojętności matki, a nawet Marty, mimo dylematu pomiędzy byciu posłuszną rodzicom, a nakazom wierności poślubionemu przed Bogiem mężowi – Julia cały czas dążyła do spotkania z Romeem. Śmierć kochanków była ostatnim wyznaniem miłości. Wyznaniem, które na zawsze wpisało się w kulturę światową jako odpowiedź kochających się ludzi na niesprawiedliwość rozdzielającego ich losu. Para pokonała mur nienawiści i połączyła się w miłości do końca życia. Mimo że rodziny nadal tkwiły w ślepej nienawiści, ich miłość nie znała granic. W walce obu rodów padały kolejne ofiary a Romeo został skazany na wygnanie i karę śmierci za powrót do ojczyzny. Jednak przybył, aby w akcie rozpaczy skończyć swoje nic już nie warte życie bez drugiej połówki. Pech chciał, że nie dane mu było poznanie planów Laurentego. Nie zdążyli mu przekazać, że Julia znajduje się w letargu i obudzi się za kilka godzin. Zdesperowany Romeo zakupił śmiertelny napój i wypił na grobie budzącej się Julii. Nie dostrzegł oznak życia u ukochanej i wypił truciznę. Julia odzyskawszy przytomność z wielkiego żalu zabiła się nożem Romea. Para kochanków mogła połączyć się w wiecznym szczęściu. Pokonała nienawiść całej rodziny i przeciwności niesprzyjającego losu. Ta tragiczna śmierć była jednak tryumfem miłości nad nienawiścią i śmiercią. Do dziś są wzorem miłości doskonałej aczkolwiek tragicznej. Moim kolejnym argumentem to książka pt. Lalka. Wątek miłosny występujący w „Lalce” jest jednym z najsłynniejszych w polskiej literaturze. Stanisław, z chwilą ujrzenia Izabeli Łęckiej w teatrze, uczynił ją motorem wszystkich swoich wyborów i decyzji. To dla niej postanowił się wzbogacić i dlatego też wyjechał na wojnę bułgarsko-turecką, dla niej znosił wszystkie ucinki ze strony arystokracji oraz kupiectwa, zaczął uczyć się języka angielskiego (by zrozumieć, o czym Izabela mówiła w jego obecności), dbać przesadnie o strój i maniery, a także stracił ciężko zarobione pieniądze, kupując zniszczoną kamienicę i ratując jej zadłużonego ojca od całkowitego bankructwa. To panna Izabela kierowała jego życiem. Miłość Wokulskiego nie spełnia jednak oczekiwań chłodnej Izabeli Łęckiej, która uczucie przelicza na zysk, jaki może z niego wyciągnąć. Miłość coraz bardziej pogrąża bohatera, doprowadzając go do samobójczej próby. Wokulski gotów był poświęcić wszystko w imię ogarniającego go uczucia. Izabela, chociaż niewątpliwie zafascynowana Wokulskim, wciąż postrzegała miłość w kategoriach chłodnej kalkulacji. Trzymała go przy sobie, cały czas jednak rozglądając się za kimś, kto mógłby jej więcej zaofiarować. Bohaterowie prezentują dwa zupełnie różne wyobrażenia miłości. Wokulski, wychowany na romantycznych utworach postrzega ją, jako drogę do prawdziwego szczęścia. Postawa taka sprowadza na niego zgubę – Izabela zwodzi go i doprowadza na skraj rozpaczy. Opanowało go cierpienie, na które w ludzkim języki już nie ma nazwiska. Miłość stała się dla Wokulskiego katorgą, zniszczyła całe jego życia, pozbawiła marzeń i ideałów. Uczucie do Izabeli odebrało mu siłę i chęć walki. Powieść zaprzecza istnieniu szczęśliwej miłości. Staje się ona niszczycielską siłą, która nie pozostawia po sobie nic, prócz cierpienie i palącego pragnienia śmierci. Wokulski zawierzył romantycznym ideałom, w których kobieta, jako uosobienie wzniosłych uczuć, obdarzała szczerym uczuciem mężczyznę. Idea miłości prawdziwej, doskonałej zniszczyła cały jego światopogląd, doprowadziła do granicy obłędu i próby samobójstwa.

Różne są rodzaje miłości i jej role w życiu ludzi. Nie nam sądzić o tym, które są ważniejsza. Żyjemy przecież tak krótko i naprawdę nie powinniśmy zaniedbywać kontaktów międzyludzkich. Później może być już tylko za późno. Miłość jest tak pięknym uczuciem i czystym, pełnym niewinności. Czy to miłość kochanków, czy nawet rodzicielska, zawsze powinna być prawdziwa i szczera. Miłość jest chwilowym oderwaniem od szarej rzeczywistości, od spraw codziennych. To ona pobudza do działania, kształtuje postawę człowieka, skłania do wyrzeczeń i poświęceń. Dlatego ważne jest aby od najmłodszych lat uczyć dziecko jak prawdziwie kochać, gdyż to właśnie od niego zależy co będzie w przyszłości. Podane prze zemnie dzieła literackie są tylko nielicznymi przykładami na miłość i jej rolę w życiu bohaterów. Warto też wspomnieć iż w każdej książce pojawia się motyw miłości i w ogromnym stopniu wpływa to na fabułę i losy postaci literackim. To tak jak w życiu, bo przecież z miłością ma do czynienia każdy z nas. W pewny momencie pojawia się i nie ma sposobu aby się jej wyrzec. Warto jest kochać i codziennie budzić się z myślą, że ma się dla kogo żyć, pracować, czy nawet zamartwiać. To całkiem naturalne, bo właśnie to przekazywane jest z pokolenia na pokolenie od zarania dziejów- miłość, czyli największe i najmocniejsze uczucie. Moim zdaniem człowiek żyje po to, aby kochać i być kochanym.