Wiosna jako pora roku, związana z odrodzeniem życia, młodością i nadzieją naprzyszłe plony, była często wykorzystywana przez poetów do wyrażania własnych uczuć. Motyw wiosny pojawia się w utworach Franciszka Karpińskiego oraz Juliana Tuwima. Obaj poeci po przez nawiązanie do wiosny ukazują uczucia towarzyszące podmiotom lirycznym, jednak są one różne. Ważny jest również fakt, iż wiersz „Do Justyny. Tęskność na wiosnę” powstał w oświeceniu, natomiast „Wiosna” w dwudziestoleciu międzywojennym.„Do Justyny. Tęskność na wiosnę” to utwór wpisujący się w nurtsentymentalizmu, którego polskim twórcą był Franciszek Karpiński. Charakterystyczną dla niego melodyjność autor osiąga, po przez wprowadzenie środków poetyckich takich jak wyliczenia elementów składających się na obraz wiosny, czy zastosowanie rymów regularnych, krzyżowych, żeńskich, dokładnych. Sentymentaliści uważali, że cywilizacja jest źródłem nieszczęść dlatego w poezji istotną rolę odgrywała natura. Ważna rola przyrody świadczy o sielskości wiersza. Głównym tematem jest miłość, tęsknota, żal, melancholia indywidualnego podmiotu lirycznego, który ujawnia się w tekście. Nazywa się gospodarzem, wychodzi w pole na wiosnę i czyni szereg obserwacji. Jest on również mężczyzną, tęskniącym za ukochaną kobietą, na co wskazuje tytuł. Opisuje on piękno otaczającej go przyrody. Zatem jest to liryka bezpośrednia, opisowa, miłosna. Przeżycia wewnętrzne człowieka zestawione są z przyrodą. Kolejne strofy prezentują coraz to inne sytuacje i elementy przyrody budzącej się do życia. Natura traktowana jest w sposób szczególny, podmiot liryczny zwraca się do niej stosując apostrofy. Świat zewnętrzny, rodząca się do życia natura, zostaje skontrastowana z stanami wewnętrznymi człowieka, mamy tu do czynienia z paralelizmem. Na świecie rozkwita wiosna, przyroda budzi się do życia , a w sercu podmiotu lirycznego dominują uczucia wprost przeciwne, zawód miłosny, tęsknota za ukochaną powodują jego smutek i melancholię. Brak w wierszu apostrof do adresatki, zatem wyznanie miłosne realizuje się pośrednio, choć z tytułu możemy wnioskować, że jest kierowany do kobiety, Justyny. Po przez zastosowane pytania retoryczne oraz eksklamacje, został wyrażony emocjonalny stosunek i tęsknota podmiotu lirycznego. Opisując przyrodę wyraża on własne uczucia, pragnienie bliskości kobiety, smutek. Stosuje przy tym prosty, potoczny język. Wiersz nawiązuje do liryki ludowej, gdzie porównanie uczuć ludzkich z przyrodą jest podstawowym środkiem artystycznym.