Tadeusz Borowski- autor wielu opowiadań takich jak: „U nas w Auschwitzu”, „Dzień na Harmenzach”, „ Proszę państwa do gazu”, „Bitwa pod Grunwaldem”- przedstawia w swoich opowiadaniach życie ludzi, którzy są zamknięci w obozach koncentracyjnych. Jest to bardzo trudny okres, ponieważ są to czasy wojny. Widok pracujących tam ludzi pozostaje w oczach następnych pokoleń. Człowiek żyjący w czasach zagłady, w skrajnych warunkach obozu koncentracyjnego i postawiony w sytuacjach ekstremalnych miał trudności z zachowaniem moralności, musiał dokonywać wyborów, gdzie każde rozwiązanie było złe, tragiczne. W przytoczonym fragmencie opowiadania pod tytułem? U nas w Auschwitzu? Przedstawiona jest postać Witka, człowieka, który mimo ciężkich życiowych doświadczeń nie poddał się. W hierarchii obozowej zajmował stanowisko pipla, czyli chłopca na posługi. Autor w rozmyśla nad postępem techniki, która przyczyniła się do zagłady ludzkości. Jest przerażony tym, co się dzieje w obozach. Z utworu wyłania się rozpaczliwa wizja zdegradowanego świata, który pozwala na nieludzkie traktowanie drugiego człowieka, znęcaniu się na nim: „ potworna wizja męczenia człowieka”. To z ludzkich głów narodziły się więzienia, łagry, totalitaryzm, chęć wyeliminowanie każdego, kto jest przeciwnikiem władzy, ale również niewinnego człowieka. W obliczu takiej tragedii budzą się w ludziach pierwotne instynkty, dzikość: „ W tym wylewie atawizmu stoi człowiek z innego świata.” Bohater Tadek odwołuje się do starożytności. Panował tam system niewolnictwa. Obraz życia w obozie można porównać o systemu totalitarnego, ponieważ więźniowie zostali podporządkowani władcom, którzy wykonują rozkazy najwyższego przełożonego. Obóz przypomina maszynę, która była napędzaną prace „niewolników”. Borowski dostrzega, ze Auschwitz był konsekwencja kryzysu europejskiego. Uważał także, ze zasady etyczne i wartości absurdalne zostały unicestwione już w starożytności. Z kolei w drugim fragmencie zaczerpniętym z opowiadania? Dzień na Harmenzach? Przedstawiony dialog Bekera i Tadeusza. Wynika z niego, że jeden z rozmówców powiesił swego syna gdyż, ten ukradł chleb. Oczywiście to tylko fragment dłuższej rozmowy bohaterów, gdzie ukazany jest świat zasad moralnych, których złamanie jest karane, nawet w przypadku, gdy winnym okazuje się syn. Rozmowa ta sprowadza się również do rozważania nad uczuciem prawdziwego głodu. Pokazuje nam jak skrajne warunki, wycieńczenie organizmu, wpływają na zachowanie człowieka. Człowiek musi znieczulic się na śmierć innych. Z każdej sytuacji ludzie próbowali czerpać jak największe korzyści dla siebie. Borowski ukazuje obraz człowieka zlagrowanego, który jest: egoistyczny, pozbawiony zasad moralnych, zastraszany, zdehumanizowany, zobojętniały na krzywdę innych, dbający wyłącznie o swoje potrzeby. Ale tylko dzięki takiej postawie da się przeżyć w miejscu, gdzie granice wyznaczają kolczaste druty. Liczy się wola walki o przetrwanie kolejnego dnia. W następnym fragmencie „ U nas w Auschwitzu” mowa jest o niewolniczej pracy więźniów. Niemcy potrzebowali siły roboczej, a najtańszą byli właśnie więźniowie. Zysk wysuwa się na pierwszy plan, wielu firmom niewolnicza praca ofiar przyniosła krocie. Wszystkie wyższe potrzeby są właściwe człowiekowi, należy sprawić, by człowiek przestał nim być. Praca zdominowała życie więźniów, jest dla nich czymś najcięższym na świecie:, „ Bo w rzeczach ziemskich nie odbija się ideał, ale leży ciężka praca, krwawa praca człowieka”. Według nich, wszystko istnieje dzięki pracy, że ona jest autentyczna, istotniejsza niż wszystkie rozmowy i dyskusje: „ Myśmy byli brudni i umierali naprawdę. Oni byli estetyczni i dyskutowali na niby”. Pokazuje nam ciężką pracę, jaką muszą wykonywać więźniowie w skrajnych warunkach (baraki, brak higieny, głód, choroby dziesiątkujące więźniów, okrutny system kar). Człowiek w opowiadaniach Tadeusza Borowskiego jest jednostka dbająca wyłącznie o swoje potrzeby. Człowiek zlagrowany jest zdolny do wszystkiego. Autor w swoich opowiadaniach przedstawia proces reifikacji, czyli uprzedmiotowienia człowieka. Największym problemem w obozach jest głód, który zmusza ludzi do kradzieży, a nawet do zabicia drugiego człowieka. Cywilizacja europejska pozbawiona jakichkolwiek zasad moralnych. Gdy człowiek patrzy na drugiego człowieka jak na dobry kąsek, wtedy już nie myśli o dobrach moralnych tylko o własnych potrzebach.