Każdy z nas słyszał z pewnością o tym, że tak naprawdę szczęśliwa jest taka osoba, która nie ma pragnień. Jeśli o niczym nie myślimy, to wtedy nie martwimy się, nie szukamy dróg do realizacji naszych marzeń - jesteśmy od nich wolni. Szczęście samo przychodzi nie poszukiwane, a ludzkie dążenie może tylko utrudnić ten proces odnajdywania. Człowiek nie jest panem swoich marzeń i nie ma wpływu na ich spełnienie. Można więc pomyśleć, że ludzie, którzy nie są marzycielami są szczęśliwsi. Marzyciele to ludzie, którzy myślą o innym świecie, często są nazywani fantastami, zazwyczaj pragną tego, co jest niemożliwe do spełnienia, ich Zycie to rozmyślania o ideach i sprawach obcych zwykłym zjadaczom chleba. Marzyciele są bowiem bardzo często osobami, które nie potrafią się do końca odnaleźć w normalnej rzeczywistości, bowiem myślami są ciągle gdzie indziej. Są tak jakby z innej planety - planety swoich marzeń. Zwykły człowieka ma jakieś nadzieje na realizację swojego marzenia, marzyciel będzie do tego nieustannie dążył. Mitologia Greków i Rzymian przekazuje nam wiele podań o marzycielach. Marzenie towarzyszy bowiem od początku umysłowi człowieka, który zawsze chce wyrwać się gdzieś dalej, wyjść poza schematy. Dedal był wielkim człowiekiem i miał głowę przepełnioną różnymi pomysłami. To on wybudował na Krecie w pałacu w Knossos labirynt dla potwora Minotaura. Minos - król Krety nie chciał pozwolić Dedalowi na powrót do ojczyzny, bo obawiał się, że ten zdradzi jego tajemnice, których znał wiele. Jednak Dedal bardzo tęsknił za swym prawdziwym domem i postanowił się nie poddawać losowi. W końcu wymyślił plan: skonstruował skrzydła, na których miał zamiar wraz z synem wydostać się z wyspy. W podniebną podróż wyruszył z Ikarem. Przed wylotem udzielił mu wielu wskazówek, między nakazał, aby Ikar trzymał się z dala od słońca, bowiem ciepło promieni słonecznych może uszkodzić skrzydła. Jednocześnie nie może lecieć zbyt nisko, że skrzydła nie stały się wilgotne od morza. Plan Dedala był bardzo dobry, jednak nie przewidział jednego: że młodemu Ikarowi lot się tak bardzo spodoba. Ikar był zachwycony podniebną podróżą. Wbrew zaleceniom ojca zaczął wzbijać się wyżej i wyżej. Ogarnęła go myśl lotu i wolności. Jednak wzbił się za wysoko i zgodnie z zapowiedziami ojca pióra ze skrzydeł zaczęły wypadać, bowiem zaczął topić się wosk, który je spajał. Nic już nie mogło pomóc Ikarowi - spadł do wody. Zarówno ojciec i syn miał swoje marzenie. Ojciec miał wielką fantazję, ale też zdrowy rozsądek i dlatego mu się udało. Syn dał się porwać chwili i stracił życie. Jak widomo romantyk to marzyciel wiec nie jest zaskoczeniem że wielcy marzyciele wypełniają literaturę romantyczną. Jednym z nich jest tytułowa postać z powieści Cierpienia młodego Wertera Johanna Wolfganga Goethego. Jest to powieść epistolarna, w której dominują listy bohatera do Lotty, a więc doskonale poznajemy stan uczuciowy Wertera. Młody bohater przybywa do małej miejscowości, gdzie ma do załatwienia kilka spraw majątkowych. Przebywając poza miastem daje się ponieść piękny przyrody, poznajemy go jako młodego artystę, marzyciela, człowieka bardzo wrażliwego. Poznaje tu wiele osób, czuje się jednak dość samotny. Dzięki balu, który został urządzony Werter poznaje Charlottę która dalej jest nazywana Lottą. Od samego początku jest nią bardzo zauroczony. Lotta jest jednak już zaręczona z innym mężczyzną, jest nim Albert. Werter nie czuje negatywnych uczuć do niego, a nawet przeciwnie: bardzo go szanuje. Zaręczyny ukochanej nie są dla niego przeszkodą w cichym wielbieniu jej. Spędzają razem bardzo wiele czasu, Werter z pewnością staje się bardzo Lotcie bliskim przyjacielem. Mężczyzna zakochuje się niej coraz bardziej, a jednocześnie nie walczy o nią, wie, że ich uczucie nie zrealizuje się. Bohater próbuje jakoś ratować się przed tą miłością, wyjeżdża bez pożegnania z Lottą czy Albertem, potem podejmuje inną pracę - w służbie dyplomatycznej, jednak nowy świat jest dla niego rozczarowaniem. Werter nie potrafi się w żaden sposób porozumieć ze swoim pracodawcą, który jest bardzo rygorystycznym człowiekiem. Nie przywiązywał uwagi do pracy, nie interesowały go sprawy przyziemne . Informację o ślubie Lotty i Alberta przyjmuje w sposób, który pokazuje, że pomimo prób nie udało mu się wygasić uczucia do tej kobiety.. Po tym myślał on nawet o pójściu na wojnę. Wraca w końcu do miejscowości, gdzie przebywał w lecie - czyli tam gdzie mieszka Lotta. Teraz jednak bardzo wiele się zmieniło: ona nie mieszka już w domu ojca, a w domu swego męża Alberta. Wszystko jest całkowicie inne. Werter nie odczuwa już w tej miejscowości takiego spokoju jaki kiedyś. Jest bardzo nieszczęśliwy. W końcu nie mogąc sobie z tym wszystkim poradzić, Werter popełnia samobójstwo. Bohater nie potrafił zapomnieć o marzeniu miłości i wybrał ucieczkę od niego i od życia jednocześnie. Człowiekiem, który całkowicie oddał się swoim marzeniom jest Tomasz Judym z powieści Stefana Żeromskiego pod tytułem Ludzie bezdomni. Judym pochodzi z bardzo biednej rodziny: jego ojciec był szewcem, do tego lubił sobie wypić. Na wychowanie wzięła go ciotka. Nie była mu u niej łatwo, ale dzięki jej pieniądzom Judym mógł zdobyć wykształcenie. Został lekarzem. Starał się aby jego środowisko zawodowe zmieniło swoje podejście: lekarze leczyli tylko bogatych, a Judym pragnął aby leczyli też potrzebujących i ubogich. Jego pomysł przedstawiony środowisku lekarskiemu został bardzo chłodno przyjęty. Jednak Tomasz nie poddał się i założył własną praktykę lekarską, ta jednak upadła. Na szczęście otrzymał propozycję pracy w uzdrowisku w Cisach. I tam odzywa się jego serce społecznika: pragnie aby dyrekcja uzdrowiska osuszyła okoliczne stawy, które przyczyniają się do wielu chorób w środowisku okolicznych biednych mieszkańców. Jednak te stawy są niejako atrakcją uzdrowiska. Napiętą sytuację z kierownictwem pogarsza jeszcze spór z Krzywosądem, który chce aby do tych wyrzucać szlam ze stawów do rzeki. Pewnego razu doszło nawet do bójki między nim a Judymem. Po niej Tomasz opuścił uzdrowisko. Znalazł się w Zagłębiu, gdzie podjął pracę lekarza. Tutaj tez ostatecznie rezygnuje z ideałów miłości. Judym uważa, że pochodząc z niskiego stanu społecznego, ma wobec niego teraz dług, który musi spłacić. Dlatego uważa, że rodzina stanęłaby mu na drodze w realizacji planów pomocy potrzebującym. On całkowicie poświęcił się swemu marzeniu, swej idei, która uczyniła go bardzo samotnym człowiekiem. Głównymi bohaterami „ Przedwiośnia” Stefana Żeromskiego są: Seweryn Baryka, Jadwiga Barykowa oraz Cezary Grzegorz Baryka. Seweryn Baryka jest to człowiek uparty, niezłomny, goniący za dobrobytem i wygodą. Jest dumny ze swojego przodka Kaliksta i w głębi duszy wciąż odczuwa tęsknotę za Polską. Żona Seweryna Baryki – Jadwiga to kobieta bardzo spokojna, patriotka, która bardzo tęskni za rodzinnymi stronami. Natomiast Cezary Baryka nie rozumie pragnień swojego ojca. Jest zwolennikiem idei rewolucji robotniczo – chłopskiej. To również patriota, który ma trudności z wyborem właściwej drogi realizacji swego patriotyzmu. . Marzenia o szczęśliwej Polsce, niepodległej, nowoczesnej i pięknej, snuł stary Baryka Umarł, powtarzając synowi, że w Polsce czekają na niego szklane domy. Według niego, domy tego typu są piękne. Ich twórcami są „artyści” , „ludzie mądrzy” , „pożyteczni” oraz „ twórcy świadomi i natchnieni” . Domy są kolorowe, różnorodne, mieszkańcy mają możliwość wpływania na wygląd domów. Według opowieści Seweryna Baryki szklane domy nie są drogie. Jednakże Cezary Baryka nie chce uwierzyc w historię ojca, potwierdzają to wypowiedziane przez niego słowa „ Marzenia! Marzenia!”. Opowiesc o szklanych domach może mieć znaczenie symboliczne – mogą to być marzenia o Polsce idealnej, w której brak wszelkich chorób i wojen oraz może to być wyraz wiary w nieograniczone możliwości z dziedziny nauki. Przybywszy do ojczyzny z Baku, Cezary przerazi się szarością i ubóstwem Polski, a gdy ją lepiej poznał –panującymi w niej układami i niesprawiedliwością. Wcześnie rozczarowany pustymi hasłami rewolucyjnymi dającymi ludziom marzenia bez pokrycia o sprawiedliwości społecznej, nie uwierzy ani sanacji, ani komunistom spod znaku Lulka. Pójdzie, pośród strzałów, na czele, czy raczej obok, tłumu maszerującego na Belweder. Być może zginie, bo jakiż koniec czeka marzyciela, który ani w rewolucji, ani w ojczyźnie, ani w miłości nie odnalazł szczęścia.
Podane fragmenty ukazują konfrontację marzeń z rzeczywistością. Mit o szklanych domach jest odzwierciedleniem marzeń Polaków dotyczących przyszłości Polski. W powieści Żeromski przedstawia wpływ marzeń ojca na postawę Cezarego. Ostatecznie syn Seweryna i Jadwigi staje na czele manifestacji robotników, ale idzie osobno, dając tym samym czytelnikowi do zrozumienia, że w Polsce potrzebne są głębokie przemiany, ale że nie mogą się one odbywac pod wpływem jakichkolwiek doktryn politycznych czy też narzuconych z zewnątrz obcych wzorców. Każdy człowiek posiada marzenia. Jednak jedni marzą o małych sprawach, o małych rzeczach i nie poświęcają się temu marzeniu, a tylko mają nadzieję, że może kiedyś się spełni. Natomiast inni mają w życiu tylko ten jeden cel, to marzenie. Marzenie najczęściej kojarzy się ze szczęściem - nikt przecież nie marzy aby być nieszczęśliwym i niespełnionym. Marzenia zmieniają się z upływem czasu: wystarczy, że przypomnimy sobie marzenia z dzieciństwa i porównamy je do naszych obecnych. Marzenia są też różne u różnych ludzi. Jeden marzy o czymś związanym z prywatnym szczęściem, jak na przykład o spełnieniu zawodowym jak Tomasz Judym, wiele osób marzy o miłości-Werter, inny marzy o ojczyźnie jak Seweryn Baryka jeszcze inny wiąże swoje marzenia z wolnością niczym Dedal. Marzenia sprawiają, że człowiek nie poprzestaje na małym, że chce się zmieniać i zmieniać swój świat. Dzięki marzeniom nie jesteśmy bierni. Mamy cel, który chcemy zrealizować. Czasem jednak marzenie może przynieść wielkie i bolesne rozczarowanie: może się okazać, że coś o co walczyliśmy, coś co stało się naszym życie jest bezwartościowe.