Wypracowania
Jan Andrzej Morsztyn, Wybór poezji
Jan Andrzej Morsztyn, Wybór poezji, oprac. Wiktor Weintraub, BN I 257, 1988. WSTĘP I. Poeta baroku. zastosowanie pojęcia „barok”. Edward Porębowicz – nazwa stylu (niezwykła metaforyka, paradoksy, dowcipna puenta). po I wojnie światowej uczeni niemieccy nowa epoka, między renesansem a Oświeceniem. w Polsce głównie zasługi Romana Pollaka. II. Marino i marinizm. niespokojny duch, najgłośniejsze dzieło „L’Adone” 1623 r., popularność, sława, zm. 1625 r., poemat hedonistyczny, liryki – 4 wydania, najpełniejsze 1615 r.
Molier, Mizantrop. Komedia w pięciu aktach
Molier, Mizantrop. Komedia w pięciu aktach, przeł. oprac. Tadeusz Żeleński (Boy), wyd. 3 przejrz., BN II 2, 1951. WSTĘP „Mizantrop” – najbardziej osobista sztuka Moliera . Alcest – komiczny i dramatyczny, szczery, wierny, pyszny, uparty, mało samokrytyczny. Celimena – błyskotliwa, zalotna, snobka, namiętność (hobby) to słabość, nowe ujęcie miłości. Filint – serdeczny, spokojny, ma słabość inteligentów – dworowanie z innych, doświadczenie Moliera (Alcest – temperament). satyra salonu, skrótowość, uniwersalność, ponadczasowość, wierszowany (proza tylko w far-sie).
Molier, Świętoszek (Tartufe). Komedia w pięciu aktach
Molier, Świętoszek (Tartufe). Komedia w pięciu aktach, przeł. i oprac. Tadeusz Boy-Żeleński, wyd. 8 przejrzane, BN II 40, 1968. WSTĘP I. Jak poczęła się komedia „Świętoszek”? kulminacyjny punkt życia i twórczości Moliera. dwudziestoletni chłopiec z dobrego mieszczańskiego domu, od dziecka trawiony pasją do teatru, zakochał się w młodej aktorce, Magdalenie Bejart, i założył z nią teatr w Paryżu. Tea-trzyk bankrutuje. Molier puszcza się z młodą trupą, której rychło staje się głową, na prowincję i obiega ją przez kilkanaście lat.
Hieronim Morsztyn, Światowa Rozkosz z Ochmistrzem swoim i ze dwunastą swych służebnych panien,
Hieronim Morsztyn, Światowa Rozkosz z Ochmistrzem swoim i ze dwunastą swych służebnych panien, wyd. Adam Karpiński, Warszawa 1995. WPROWADZENIE DO LEKTURY Hieronim z Raciborska Morsztyn, fragmentaryczna biografia i twórczość, współcześni wypo-wiadali się o nim pochlebnie i często, m.in. Seweryn Bączalski w 1608 r. w „Przestrachu śmiertelnym”; Kasper Twardowski ok. 1617 r. w „Lekcjach Kupidynowych” („pierwszy śpiewak Wenery”); Stanisław Orzelski ok. 1623 r. w „Macaronica Marfodii Mądzikovii poetae approba-ti”; Szymon Starowolski; Jan Andrzej Morsztyn.
Stanisław Herakliusz Lubomirski, Poezyje postu świętego, w których się epigramata i pieśni o Męce Pańskiej zamykają wedle tekstu Nowego Testamentu napisane i złożone
Stanisław Herakliusz Lubomirski, Poezyje postu świętego, w których się epigramata i pieśni o Męce Pańskiej zamykają wedle tekstu Nowego Testamentu napisane i złożone [w:] tenże, Poezje zebrane, Warszawa 1995, s. 265-282. Przedmowa. cytat łaciński – Śpiewać i psalm mówić Panu będę „Nie wojny, nie mogiły ani ilijackie/ Śpiewać myślę pożary, nie dumy sarmackie”, „Nie smiej mi więcej, muzo, świeckim rymem ucha/ Nadymać”, „Wy zmyślone boginie, wy wszeteczne bo-gi,/ Precz z myśli wam przeciwnej”, „Ciernie wolę niż laury”.
Jan La Fontaine, Bajki,
Jan La Fontaine, Bajki, przeł. i objaś. Stanisław Komar, oprac. Lidia Łopatyńska, wyd. 2 przejrz. i popr., BN II 60, 1953. WSTĘP I. Fakty biograficzne. ur. 1621 w Szampanii, zamożna rodzina kupiecka, nauka w Paryżu, seminarium duchowne (rok), studia prawnicze, 1647 stanowisko ojca – leśniczy królewski i ślub z 14-letnią Marią He-ricart, syn Karol, Jan lekkomyślny i niestały, rozrzutny, komedia Eunuch przeróbka z Teren-cjusza, sielanka mitologiczna Adonis (druk 1669), znajomość z Molierem, 1665/1666 Powias-tki i nowele wierszem, 1668 I tom Bajek (księgi I – VI), 1669 Miłość Psychy i Kupidyna, 1678 II część Bajek (księgi VII – IX), Powiastki zakazane przez cenzurę, po kryjomu, poezja dwor-ska, 1684 do Akademii Francuskiej, 1692 choroby, religijność, um.
Jan Jurkowski, Tragedyja o polskim Scylurusie,
Jan Jurkowski, Tragedyja o polskim Scylurusie, [w:] Dranaty staropolskie. Antologia, oprac. Julian Lewański, przypisy Janina Majerowej, t. 3, Warszawa 1961. I. część: Komedia sowizdrzalska. str. 71-113. Tragedyja o polskim Scilurusie i Trzech synach koronnych Ojczyzny Polskiej, Żołnierzu, Rozkoś-niku i Filozofie, których imię Herkules, Parys, Dyjogenes, złożona przez Jana Jurkowskiego Pilz-[neńskiego] Bak[ałarza] w Krakowie, w drukarni Mikołaja Szarffenberga Roku Pańskiego 1604 r. Na herb jaśnie wielmożnych ich miłości panów a panów na Tęczynie: alegorie cnoty (z toporem), męstwa (Mars – Orły)… „Chcę tu zhydzić zbytecznym rozkosz, a zaś cnotę/ Zalecić nieśmiertelną przez przykrą robo-tę”.
Pierre Corneille * Jan Andrzej Morsztyn, Cyd albo Roderyk
Pierre Corneille * Jan Andrzej Morsztyn, Cyd albo Roderyk, wyd. Adam Karpiński i Adam Stepnowski, BPS 1999. WPROWADZENIE DO LEKTURY Cyd-Roderyk – narodowy bohater Hiszpanii, awanturnicza postać z XI-wiecznych walk z Maurami na Półwyspie Iberyjskim. Corneille w Paryżu, premiera ok. stycznia 1637 r., sukces tej tragikomedii, nobilitacja rodziny Corneille’a, krytyka niezadowolona, „spór o Cyda” rozstrzygnięty przez Akademię Francuską (Corneille uwolniony od zarzutu plagiatu, ale naruszył jedności czasu i reguły prawdopodo-bieństwa – Ksymena chce poślubić ojcobójcę), część poprawek dokonał sam Corneille.
Antologia literatury sowizdrzalskiej XVI i XVII wieku,
Antologia literatury sowizdrzalskiej XVI i XVII wieku, oprac. Stanisław Grzeszczuk, wyd. 2 zm, BN I 186, 1985. WSTĘP I. Rodowód społeczny polskich sowizdrzałów. nurt staropolskiej literatury plebejskiej. dwa dialogi o przygodach Szwejka-klechy Albertusa: „Wyprawa plebańska” 1590 r., „Albertus z wojny” 1596 r., anonimowe, dały początek długiej serii tzw. albertusów (bohaterem jest ucieszny klecha), np. „Komedia rybałtowska nowa” 1615 r. zbiory wierszy Jana z Kijan: „Nowy Sowiźrzał abo raczej Nowyźrzał” 1596 r.
- POZYCJA ARMII W SYSTEMIE POLITYCZNYM USA –
Wyjątkowej pozycji USA w świecie, jedynego i raczej niekwestowanego mocarstwa globalnego, odpowiadają wyjątkowe co do potęgi , charakteru i jakości siły zbrojne. Maja one uwiarygodniać przywództwo Ameryki w świecie, być zdolne do ochrony globalnych interesów, utrzymania bezpieczeństwa własnego oraz sprzymierzeńców. Siły zbrojne Stanów Zjednoczonych mają być zdolne do działania – reagowania i akcji prewencyjnych - na dowolnym obszarze globu. Globalnej polityce mają odpowiadać globalne możliwości sił zbrojnych. Ten postulat znajduje swoje odbicie w praktyce amerykańskiej geostartegii.